Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door illwill
Daar is geen oplossing voor. Probleem is dat wanneer je een leven hebt zonder deze problemen je er ook niet aan denkt en geen rekening mee moet houden.
Ik zat niet graag op school en werk ook niet altijd graag, kzou liever op een tropisch eiland liggen met m'n vrouwtje.
Ik vind het zeker erg voor jou dat je met deze problemen zit, ik wens het niemand toe maar ik denk wel dat ook jij begrijpt dat anderen hier geen rekening mee moeten houden en zich er niet schuldig voor moeten voelen. Niemand heeft schuld aan jou situatie.
Vraagje, indien je een job zou krijgen, zou je dan kunnen werken of is het gewoonweg onmogelijk? Ik heb nm geen idee wat ME en FM betekent.
|
Myalgische Encefalomyelitis en Fibromyalgie. In de volksmond "Chronisch Vermoeidheids-Syndroom" en "Weke-Delen Reuma". Het komt erop neer dat ik bij de minste inspanning onmiddelijk lichamelijk uitgeput raakt, zoals spieren die niet meer willen meewerken, hersens die vrolijk op "stand-by" gaan en vergeten een kaartje achter te laten, 12 uur platte rust per etmaal nodig. Ook heb ik geen kracht meer, geen uithoudingsvermogen, moeite om mij te concentreren (waag het mij te storen als ik geconcentreerd op iets ben en ik bijt je neus af), korte termijn geheugenverlies en op "slechte dagen" heb ik geen hersens meer maar een dot watten in m'n kop. Gelukkig heb ik de laaste tijd steeds meer "goede dagen". Ik heb
altijd pijn, dat verspringt over mijn hele lichaam, in pezen, gewrichten en spieren. Na een zware inspanning verga ik van de spierpijn,
onmiddelijk. Het duurt ook langer dan gewoonlijk om daarvan te herstellen.
Ik kan niet meer tillen, lopen, rechtstaan, 8 uur aan een stuk functioneren en 5 dingen tegelijk doen. Oftewel, voor de werkgever, ik ben nutteloos geworden.
Ik kan wel nog enkele uren per dag aan de computer bezig blijven, urenlang met mensen praten, vanalles doorlezen en verwerken... onder andere dankzij onze hobby Robot Wars, voor dewelke we vaak een heel weekend onder de mensen komen, weten we wat ik nog kan, als ik achteraf maar genoeg rust kan nemen.
Ik zat dolgraag op school (20 jaar op de schoolbanken en nog niet genoeg gehad !), heb altijd graag gewerkt (zelfs in rotjobs) en ik zou liever in een museumpje ronddwalen, met teergeliefde levensgezel.
Niemand is schuldig aan mijn situatie, maar aan de andere kant -als men mekkert dat iedereen aan het werk gezet moèt worden- is er ook niemand die mij aanneemt. Wil of kan aannemen. Moet ik dan mijn uitkering verliezen ?
En eigenlijk heb ik nog geluk: ik ben niet aan mijn bed of een rolstoel gekluisterd. Ik kan nog rondlopen en min of meer actief zijn. Met mijn kop is niets mis, het is alleen mijn lichaam dat tegenwerkt.
Ik zou graag terug gaan werken. Onlangs heb ik een paar nieuwe ideeën opgedaan en die ga ik uitproberen, wie weet...
Het is een kwestie van iets te vinden dat ik nog kan. Babbelen en informatie verwerken kan ik als de beste !
