[quote=labyrinth;2404184]
Citaat:
U bedoelt naar Frankrijk verjagen,met of zonder Brussel.....
Ook de Vlamingen die Belgicist zijn ? Zal Europa die houdt van samenhorigheid die Belgische wees wel willen opvoeden ?
En ik dacht dat u een meer humane koers wou varen. Vasthouden aan de harde lijn dus. Een wolf in schapenvacht. 
Rechts alleen dat is inderdaad wat dictatoriaal.
|
Juist. Overigens, de Vlaams-nationalisten moeten niet zo hoog van de toren blazen:het Vlaam-Nationalisme hield de Vlaamse onvoogding voor minstens 30 �* 40 jaar tegen.
Immers, begin 1918 vielen de ‘Pruisen’ (de Duitsers) ons land binnen. En terwijl verwoed werd gevochten op de IJzervlakte en duizenden jongens stierven richtten de Vlaams-nationalisten in collaboratie met en onder toezicht van de Duitse bezetter in 1917 de Raad Vlaanderen op, om te ijveren voor een zelfstandig Vlaanderen.
In mei 1940 vielen de Duitsers opnieuw ons land binnen. De Vlaams-nationalisten hadden hun lesje blijkbaar niet goed geleerd of onthouden want zij stortten zich weer volop in de collaboratie met het VNV ’ en mensen als Stafke De Clerck, Elias, De Man en konsoorten.Het eigenaardige van die hele situatie was, dat, telkens weer, de Vlaams-nationalisten niet door hadden dat ze de zelfstandigheid van hun geliefde Vlaanderen trachtten te bekomen door samen te werken met mensen (de Duitsers) die niet alleen België waren binnen gevallen, maar ook Vlaanderen stevig onder de knoet hielden. De leiding van het VNV dreef de collaboratie zeer ver. Ze leverden zelfs manschappen om met de Wehrmacht en de SS- brigades te gaan vechten tegen het Boljevisme (de toenmalige USSR), de zogenaamde Oostfrontstrijders. Daarbij kwam nog dat het toenmalig Vlaams-nationalisme zich bewoog in een katholiek vaarwater van AVV-VVK (Alles voor Vlaanderen. Vlaanderen voor Christus) en de vrijzinninge flamigant op zijn honger liet.
Indien de Duitsers en hun handlangers van het VNV de oorlog hadden gewonnen dan had je de volgende dingen kunnen verwachten in Vlaanderen: in Vlaanderen zouden we als leider een ‘gouwleiter’ hebben gekregen van twijfelachtig allooi �* la Jef Vandewiele (Jef Cognac), onze geestelijke leiders zouden van het kaliber zijn geweest van de dubieuse Cyriel Verschaeve, onze Vlaamse vrouwen zouden klaargestoomd zijn geworden tot vlijtige huismoeders en tot baarmachines voor het Germaanse Ras, de mannen zouden ‘met de botten aan’ in Vlaanderen hebben rondgelopen en last but not least (o ironie) de zo geambieerde zelfstandigheid van Vlaanderen zou zijn snel zijn gefnuikt want Vlaanderen zou zonder pardon en in de rapste keren ingelijfd zijn als ‘Gouw Flandern’ in het Grote Duitse Rijk.
Daarom is voor mij het Vlaams-nationalisme is synoniem van onderkruipen, mouwvegen en verraad. Als je een onafhankelijke staat wenst dan moet je die
zelf bevechten en niet gaan janken bij lieden van twijfelachtig allooi en gaan collaboreren met de Nationaal-socialisten.De Vlaamse Leeuw heeft toen zijn eigen vrijheid voor minstens 50 jaar verpatst, want aan dit embleem blijft altijd een lakeien (lijken?)geur hangen
Nu kan je natuurlijk opwerpen: ja, maar je moet ook de spons kunnen vegen over het verleden, dat is nu verjaard, dat gebeurde zeer ver in de tijd terug. Ja…en neen. Want nog niet zolang geleden ging één van de kopstukken van een Vlaams-nationale partij, Filip Dewinter, vrolijk aanzitten aan de dis met ‘die alte Kamaraden aus dem Krieg’ en evenmin zo lang geleden verloor een andere Vlaams-nationalist, ene Sauwens, zijn ministerzetel omdat hij was gaan fuiven met de vrienden van het Sint-Maartenfonds, oud Oostfrontstrijders! En dan zeg je bij jezelf: ze kunnen het toch niet laten, ze zijn alwéér bezig. Moest je gaan zoeken in de familie-archieven van menig Vlaams-nationalist dan kun er donder op zeggen dat je in 75�*80 % van de gevallen vroeg of laat stoot op een collaborateur, een zwarte.
Neen, dat soort Vlaams-Nationalisten kunnen we missen als kiespijn. Dat soort heeft de Vlaamse ontvoogding voor minstens 30 jaar tegengehouden.
En als ik dan op de Vlaamse feestdag door mijn gemeente wandel en ik zie de vlag met de Vlaams Leeuw wapperen, dan bekruipt me telkens weer datzelfde akelig gevoel.