[King of beggars and fleas]

om er even op te wijzen tot wat soort onmenselijke toestanden een voorwaardelijk sociale zekerheid leidt, hieronder een getuigenis

Mijn verloren leven

het verhaal van 20 jaar pijn, ongeloof, verdriet en angst.


Op een ochtend kreeg ik een brief van het RIZIV. Ik stond al een tijdje op invaliditeit en ze vonden het tijd voor een controle. Leuk was anders, rekening houdend met mijn doktersfobie, maar er zat niets anders op dan me aan te melden op de afgesproken datum. Ik was echt een wrak in die tijd en zover met de auto rijden zag ik echt niet zitten. Mijn vader had wel door dat ik het niet echt zag zitten en besloot om me te vergezellen.

Ik kwam in een wachtkamer terecht waar meer mensen angstig hun lot aan het afwachten waren. Er zat zelfs een vrouw, samen met haar man, die maar niet kon stoppen met huilen en bibberen. Bang vroeg ik me af wat me hier te wachten stond. Eindelijk was het mijn beurt. Ook mijn vader stond recht om mee naar binnen te gaan maar op een onvriendelijke manier werd hem verzocht om weer te gaan zitten, ik moest alleen naar binnen, er mocht niemand mee! Ik kwam in een kille zaal waar aan een grote tafel drie “dokters” zaten die het niet eens de moeite vonden om even dag te zeggen, zo druk waren ze met elkaar aan het praten. Met een bibberend stemmetje deed ik in grote lijnen mijn verhaal en hier en daar maakten de “dokters” een notitie. Er werden moeilijke vragen gesteld waar ik een nog moeilijker antwoord op moest geven. Het was niet eenvoudig om mijn leven te vertellen voor drie ongeïnteresseerde mannen. Plots zei één van hen:”Goed, u mag zich in het kamertje hiernaast helemaal uitkleden.” Dat begreep ik niet en ik vroeg waarom ik me voor een depressie moest uitkleden maar er werd geen tegenspraak geduld. Huilend en bevend deed ik mijn kleren uit en werd terug de zaal ingeroepen. Daar kreeg ik een keuring die je zelfs bij een dier schandalig zou vinden. In alle richtingen moest ik me naar voren buigen, drie paar ogen op mij en mijn verminkte lichaam gericht. Ineens hadden ze niet zo veel meer te vertellen, alleen maar te kijken met open mond. Ik kon niet anders doen dan huilen en daverde op mijn benen. Al mijn gebreken werden opgesomd, spataders, scheve rug, borstamputatie …er stond geen persoon voor hen, maar een nummer. Van menselijkheid was geen sprake, tranen of niet. Ik werd gewikt en gewogen, mijn lippen werden omhoog geduwd om te kijken of mijn tanden nog in orde waren. De schaamte die ik voelde was afschuwelijk. Alles werd zwart voor mijn ogen, ik wilde naar buiten, ik hoorde niets meer behalve de verlossende woorden dat ik me weer mocht gaan aankleden en dat ik moest wachten in de wachtkamer. Daar opnieuw aangekomen begon ik te hyperventileren en gelukkig zat mijn vader daar om me op te vangen. Vraag me niet wat er daarna nog gebeurde of hoe we naar huis gereden zijn want ik weet er niets meer van. Ik had een black-out die duurde tot laat in de namiddag. Weken ben ik er kapot van geweest, weken van huilen, hyperventileren, zware depressie en opnieuw suïcide gedachten. Ik voelde me minder dan niets, het laatste spikkeltje zelfvertrouwen en waardigheid was me ontnomen.

Later hoorde ik van andere mensen dat het nog veel erger kon. Een vrij gezette dame, die zich ook helemaal moest uitkleden werd lachend gevraagd of ze tot daar gerold was. Ook deze dame was al zwaar depressief en heeft er ook nog maanden onder geleden.

Ik vond dat ik iets moest doen en besloot een brief naar de toenmalige minister van sociale zaken te schrijven. Al vrij snel kreeg ik antwoord dat ze de zaak zouden onderzoeken. Kort daarop kreeg ik het verslag. Ze hadden nooit mogen verbieden dat er iemand mee naar binnen ging. Bovendien begrepen ze dat ik daar nooit meer heen zou gaan en bij een volgende oproep zou ik, gezien mijn toestand, kunnen eisen dat ze thuis moesten komen. Er zou nog een verder onderzoek volgen naar deze wantoestanden van machtsmisbruik. Of dat onderzoek er ooit gekomen is weet ik niet maar ik hoop dat alle mensen na mij toch met wat meer respect en waardigheid behandeld werden.

bron http://beesken.skynetblogs.be/tag/1/invaliditeit