Op
www.dutch.faithfreedom.org staat ook reeds een eerste artikel uit de serie die geschreven wordt na een uitgebreid gesprek met deze veldwerkster die werd ontslagen omdat ze de verkeerde REALITEITEN rapporteerde!
Ik vind het werkelijk een beangstigend feit. Nooit had ik me kunnen voorstellen dat ik ooit in een soort van Stalinistisch land zou wonen waar censuur hoogtij viert en waar men grandioos en met enthousiasme aan de feiten voorbijstapt onder het scanderen van de juiste leuzen!
In feite is er weinig debat over te voeren: ik denk dat vele mensen met verstomming zijn geslagen omdat men zich daar nooit aan had verwacht.
De Groote Demonisering en het Groote Gevaar komt namelijk van een heel andere kant nietwaar?
Dat de geïnfiltreerde salafisten ondertussen netjes zullen verschijnen op de JUISTE lijsten (Groen!, Sp.allochtoon) lijkt een fait-divers.
Dat diezelfde salafisten dankzij de aboriginal stemmen die het aantal zetels zullen bepalen weldegelijk op die zetels zullen kunnen zitten, vermits hun achterban zich concentreert op die allochtone voorkeursstemmen (zie Antwerpse gemeenteraad) raakt blijkbaar niemand.
Kom op mensen! Laat ons het glas heffen... nu het nog even kan!
En besef misschien even dat een stem op zulke partijen GEGARANDEERD een zitje voor een geïnfiltreerde salafist kan opleveren.
Want d�*t is namelijk wat er gaande is!
SCHOL!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Onrust in Antwerpen over falende integratie (2)
Radicale islam gijzelt cordon sanitair in Antwerpen
'Ik ben het moe mezelf te verdedigen, ik heb er geen zin meer in mezelf te verantwoorden. Ik heb geen fouten gemaakt, ik wilde alleen een verontrustende ontwikkeling onder de aandacht van mijn leidinggevenden brengen, zodat erop kon worden geanticipeerd.'
Met deze woorden motiveert de murw gestreden Marij Uijt den bogaard haar beslissing om de zaak open te breken en haar bevindingen over toenemende radicalisering onder moslimgroepen in Antwerpen naar buiten te brengen. Haar herhaalde pogingen om de verontrustende problematiek onder de aandacht te brengen mondden uit op conflicten op het werk. De personeelschef van haar dienst deelde zelfs mee dat de ernstige incidenten die Uijt den bogaard had gerapporteerd niet meer waren dan 'Vlaams Belang-teksten', en hij verbood haar verder dergelijke meldingen te doen. Uiteindelijk werd ze volledig onverwacht tijdens haar verlof ontslagen; er werd haar nog mondeling te verstaan werd gegeven zich koest te houden en niet naar buiten te treden, of ze zou geen ander werk meer vinden dan een kantoorbaantje waar 'ze niemand kwaad zou kunnen doen' - een waarschuwing die door haar inmiddels totaal vernietigde reputatie lijkt te zijn bewaarheid.
Marijke Uijt den bogaard,
zelf lid van de Vlaamse SP, heeft het dossier waarin een structureel patroon van groeiende radicalisering onder groepen Antwerpse moslims was vastgelegd aan alle leidinggevenden en betrokkenen laten zien. De hele gemeenteraad was op de hoogte gesteld, maar er werd door niemand op gereageerd. Binnen het linkse politieke milieu blijkt het onmogelijk zijn om verontrustende ontwikkelingen zelfs maar aan te kaarten, laat staan er een adequaat beleid op af te stemmen om deze tendens een halt toe te roepen voor het probleem volledig onbeheersbaar is.
Binnen de radicale groepen worden probleemjongeren gemotiveerd zich af te sluiten van de westerse cultuur en een 'zuivere islam' aan te hangen. Onvrede en machteloosheid onder jongeren worden gebruikt om de kloof tussen de bevolkingsgroepen onoverbrugbaar te maken.
Niemand binnen de linkse politiek lijkt de mechanismes te willen herkennen of iets te willen doen om het te doorbreken. Er is geen duidelijk standpunt over wat men met deze groepen aan wil. Men blijft aansturen op dialoog en het organiseren van acties om de radicale groepen bij de samenleving te betrekken, om zo het samenleven van verschillende culturen te stimuleren. Maar hoe kun je een dialoog onderhouden met groepen die openlijk of heimelijk streven naar maatschappelijke segregatie, en die hun leden verbieden om te gaan met niet-moslims of deel te nemen aan westerse, 'onzedelijke' evenementen?
Uijt den bogaard herkende een patroon in de werkwijze van de salafisten waaruit naar voren komt hoe radicale groeperingen overal proberen te infiltreren om de openbare discussie een bepaalde richting in te sturen, en te voorkomen dat de islamitische gemeenschap zelf het onderwerp van kritische analyse wordt, zodat uitsluitend de westerse aanpak verantwoordelijk wordt gesteld voor de mislukkende integratie van een aanzienlijke groep allochtonen.
Terwijl uitspraken van het Vlaams Belang voortdurend tot algemene maatschappelijke verontwaardiging leiden, blijkt dat een identiek gedachtegoed onder moslimradicalen systematisch onder het tapijt wordt geveegd, zogenaamd om 'stigmatisering' te voorkomen. Maar uit de manier waarop de radicalen werken blijkt dat de karakterisering 'stigmatisering van een hele groep' voornamelijk dient om te voorkomen dat de aandacht zicht richt op een anti-maatschappelijke, ondermijnende beweging die steeds meer grip probeert te krijgen op die moslims die moeite hebben hun plaats in de maatschappij te vinden, om deze van de maatschappij te isoleren en ze er tegenop te zetten.
De enige van de hele Antwerpse gemeenteraad die een vraag stelde over het ontslag van Uijt den Bogaard was Filip Dewinter van het Vlaams Belang. Hij beloofde zich Marijkes lot van outcast aan te trekken en zo spoedig mogelijk het dossier in de gemeenteraad te bespreken, met aandacht voor zowel de genegeerde rapportages over radicalisering als voor de manier waarop haar leidinggevenden en werkgevers haar monddood maakten en haar ontslag weten aan een 'attitudeprobleem'.
Dewinters partij is door het Antwerpse cordon sanitaire van deelname aan het politieke beleid buitengesloten, vanwege zijn als verderfelijk beschouwde hardnekkigheid om de multiculturele taboes aan de kaak te stellen, waarmee hij grote groepen ontevredenen aantrekt die met hun stem nergens gehoor vinden.
Nu blijkt dat linkse ambtenaren die dezelfde tendenzen door grondig onderzoek in kaart brachten net zo meedogenloos uit het beleid worden geweerd en worden uitgestoten, zelfs als hun werkwijze om de problematiek aan te pakken volledig strookt met het op menselijkheid en samenleven gerichte beleid zoals dat door de linkse coalitiepartij Groen! onder aanvoering van de (inmiddels vertrokken) schepen Chantal Pauwels is uitgewerkt.
Dat geeft te denken over de motieven waarom critici het zwijgen wordt opgelegd. Als geen ander is Marijke Uijt den bogaard op de hoogte van de systematische aanpak van de salafisten waarmee iedereen die onwelgevallige berichten naar buiten brengt, wordt geplaatst in een hoek van stokers die gericht zijn op het zaaien van onrust in plaats van het bij elkaar brengen van mensen. De dubbele agenda die door de woordvoerders van islamitische groeperingen wordt gehanteerd is voor haar inmiddels een transparant mechanisme. Naar buiten toe dragen de woordvoerders uit de dialoog tussen de groepen te willen bevorderen, en organiseren ze gelegenheden waarbij uitwisseling en samenwerking centraal staat. Maar in feite blijkt dat zij achter de schermen zelf de dialoog voortdurend dwarsbomen en de schuld van de mislukking bij de autochtone samenleving leggen. Dit wordt gemotiveerd door structureel te wijzen op westerse discriminatie en racisme en op gebrek aan belangstelling voor de problemen waar de moslimbevolking mee te kampen heeft.
Uitbuiting conflictsituaties
Een tendens hierbij is dat conflictsituaties door Marokkaanse woordvoerders worden uitgebuit om zichzelf te profileren en Antwerpen ervan te beschuldigen niets te willen doen voor de gefrustreerde en vaak in armoede levende moslims. Sinds Uijt den bogaard getuige was van hoe een woordvoerder eerst zelf de dialoog dwarsboomde en vervolgens de schuld bij Uijt den bogaard en Antwerpen legde, ontstond bij haar het inzicht dat regelmatig bewust op mislukkingen wordt aangestuurd, om vervolgens via de media aandacht te vragen voor zelfpromotie door te klagen over het discrimineren van moslims, om zo de populariteit bij de achterban te verhogen. Nadat dit inzicht eenmaal was ontstaan, werd het makkelijker om de patronen achter dit systeem waar te nemen.
Marijke Uijt den bogaard is ontslagen, door diverse voormalige collega's in de steek gelaten en verraden, en haar verdere carrière is voorlopig ten einde. Ze lijkt vogelvrij te zijn verklaard. De deskundigheid die zij gedurende vele jaren werk als veldwerkster heeft opgebouwd, is onbruikbaar geworden, omdat ze deze niet langer in de praktijk kan aanwenden. Aangezien ze niets meer te verliezen heeft, heeft ze gekozen voor de enig mogelijke oplossing: de openbare confrontatie.
De komende tijd zal in een reeks berichten uit de doeken worden gedaan wat de doelstelling is van de Antwerpse salafisten, wat hun werkwijze is, hun dubbele agenda, welke ideologie zij uitdragen en hoe het ze lukt om waarden te verspreiden die rechtstreeks indruisen tegen de westerse wetten en rechten; er wordt aangetoond hoe spanningen en criminaliteit de maatschappelijke gevolgen zijn van het verspreiden van een leer die predikt dat de ongelovigen niet als gelijken mogen worden behandeld; en natuurlijk is er aandacht voor het lot van degenen die hun persoonlijke ervaringen rond radicalisering doorcommuniceren naar hun meerderen wanneer dit niet in de politieke agenda past.
Donderdag 22 februari 2007 - Dit is de tweede uit een serie artikelen over de gemeente Antwerpen.
--------------------------------------------------------------------------------