[ministe van agitatie]

De oorlogshandelingen in Irak en Afghanistan laten het beste verhopen voor het verzet en wijzen erop dat de bezettingstroepen geen enkele controle hebben over de feiten ter plaatse.

De ratten verlaten het zinkend schip: terwijl de zgn. president van Irak, Jalal Talabani het land verlaten heeft om in Jordanië wat op rust te komen, wordt de vice-president [SIZE=2]Abdul Mahdi [/SIZE]het mikpunt van een aanslag die hij ter nauwernood overleeft. Dit keer.
Opmerkelijk feit: de aanslag vond plaats in het Ministerie van Openbare Werken en behalve de vice-president werd ook de minister van openbare werken gewond.
Zoals we weten bevindt het ministerie zich binnen de hevig versterkte Groene Zone. In theorie de enige plaats waar de bezettingstroepen en hun collaborateurs veilig zijn. Quod non, dus. Hieruit blijkt dat de bezetters en hun collaborateurs zelfs geen controle hebben over wat er binnen de Groene Zone gebeurt.

Het is inmiddels ook al duidelijk dat de derde poging van de bezetters om de controle over de hoofdstad te heroveren, op een mislukking uitdraait. De aanslagen gaan gewoon verder en de kritiek op de VS van de Shiieten, vooral Al-Sadr, klinkt met de dag luider. De heikele 'coalitie' hangt nog meer aan een draadje dan voor het tot mislukken gedoemde offensief.

Op hetzelfde moment is in Afghanistan Dick Cheney het doelwit van een bomaanslag. De vice-president van de VS werd het mikpunt van een aanslag terijl hij op bezoek was in de Bagram luchtmachtbasis van de bezetters. Bagram is - net als de Groene Zone in Baghdad - een zwaar versterkte burcht waarvan men dacht dat ze veilig was. Quod non. Volgens de leugenachtige VS vielen er drie dodelijke slachtoffers, meer betrouwbare bronnen spreken van een 20tal.

Eén conclusie die we kunnen trekken: de bezetters hebben geen enkele controle over de gebieden die ze bezetten en zelfs de meest veilig gedachte bases liggen onder vuur terwijl ook de meest hooggeplaatste personen hun leven niet meer veilig is.