Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Bart Tommelein
Je haalt de economische groei en de rentemeevaller aan, maar je vergeet daarentegen wel de stijgende stookolieprijzen.
|
Hoeveel bedraagt de meerkost voor de begroting van de hogere stookolieprijzen?
En hoeveel bedraagt het voordeel dat de begroting haalde uit de economische groei en de rentemeevaller?
Ik zal graag deze twee effecten qua grootte-orde met elkaar vergelijken...
Citaat:
|
Ik vind wel degelijk dat de Open Vld, samen met de coalitiepartners, een goed beleid heeft gevoerd. Geen enkele regering echter gaat foutloos tewerk en hier en daar zijn er wellicht zaken op te merken. Maar je kunt niet ontkennen dat het globale beeld klopt en België grote vooruitgangen heeft geboekt. Hierin worden we zelfs bijgetreden door de secretaris-generaal van de OESO: “De wereld neemt hier nota van.” Hieruit blijkt dat België een modelstaat is geworden. De OESO verwijst vooral naar onze goed draaiende economie, daling van de overheidsschuld, Generatiepact en het activeringsbeleid. Als kritiek haalt de OESO echter wel aan dat ons land het enige OESO-lid is waar de werkloosheidsuitkeringen niet beperkt zijn in de tijd. Hiervan ben ik zeker een voorstander. Het OESO rapport toont eigenlijk vooral aan dat we goed op weg zijn, en ook zo verder moeten doen. Er dienen dus nog een aantal hervormingen te komen, waar de Open Vld zeker voorstander van is.
|
Het klinkt als de verdediging van een luie leerling.
De groei van de economie bedroeg volgens de statistieken op Statbel:
3,3% in 1999
3,9% in 2000
0,7% in 2001
1,4% in 2002
1% in 2003
2,7% in 2004
1,5% in 2005
3% in 2006.
Samengenomen betekent dit een economische groei van 18,8% over deze periode. Op een BBP van 238 miljard in 1999 is dat een toename van 44 miljard. Aangezien de totale belastingdruk in 1999 49,7% van het BBP bedroeg, betekent dit ruwweg dat de overheid momenteel 22 miljard meer kan uitgeven dan ze in 1999 deed.
Met dat geld had de overheid én een serieuze lastenverlaging, én een forse schuldafbouw kunnen bewerkstelligen. In plaats daarvan stegen vooral de primaire uitgaven...
Met het oog op de vergrijzing had de overheid met andere woorden een unieke kans om de staatsschuld af te bouwen en de economie de nodige ademruimte te geven; in plaats daarvan heeft men gebouwen verkocht, pensioenfondsen opgeslorpt (m.a.w. spaargeld opgesoupeerd), verpakkingsheffingen ontworpen, en vooral veel leuke cadeautjes gegeven aan de kiezer.
Après nous le déluge lijkt het devies van deze regering - al maak ik me geen illusies: de generaties die de staatsschuld lieten ontsporen waren niet veel beter. Maar deze regering heeft unieke kansen aan zich voorbij laten gaan om de situatie te verbeteren. Ja, er zijn een paar marginale verbeteringen aangebracht; maar meer dan wat oppervlakkig plamuurwerk is dat niet.
Ik zie weinig redenen om trots te zijn; zeker als we de prestaties van de regeringen vergelijken met de grote beloftes in 1999.