[ericferemans]

Oorspronkelijk geplaatst door Ambiorix

ow nee!

het verschil met sociaaldemocraten is dat die opgaan in het kapitalistisch/liberale logica. Ze verwerpen deze dus niet langer meer, integendeel ze hebben zich ermee verzoend en zijn dus in de feiten niet te onderscheiden van hun liberale broeders in de regerin: maw: het establishment, de gevestigde orde, etc.

Socialisten zijn zij die als doel nog steeds de omverwerping van het systeem voor ogen hebben. Maar... hoe? Je kan jezelf een authentiek en orthodox marxist noemen en geen enkele samenwerking met de bourgeois eisen, maar leg dan maar eens uit hoe dit gaat lukken in een Westeuropees land?

Ik denk dat je de dingen op hun kop zet.
In de negentiende eeuw, toen liberalisme en socialisme mekaar vurig bestreden, tot en met door bruut geweld te gebruiken en het inzet van het leger, bestond het kapitalisme in zijn meest duidelijke vorm. Geld- en land adel waren de absolute heersers over het economische, sociale en het politiek leven.

Met 'vijheid' had het liberalisme niets te maken: het was een ideologie die inherent onderdrukking predikte van de werkmensen. Hun naam gaven ze zichzelf omdat ze in de faze voor het kapitalisme de adel en de geestelijkheid, een nog kleinere minderheid dan zijzelf hadden opzijgezet, en hierdoor zichzelf hadden bevrijd van het monarchisme.

De huidige liberalen en de huidige sociaal democraten leven in een ander systeem. Dat even verschillend is van het kapitalisme als het kapitalisme van de negentiende eeuw verschillend was van de absolutisische monarchieën. Wij leven in de Europese landen in een gemengde economise. Dit geldt zowel voor de landen die het communisme hebben verlaten in een recent verleden, als voor de oude Europese landen die na de tweede wereldoorlog het pure kapitalisme vaarwel zegden en vervingen door een gemengde economie.
Dat de liberalen terug willen naar een kapitalisme "pur sang" is nonsens: ook zij weten dat in een dergelijke economie geen enorme rijkdom mogelijk is, deze rijkdom voor henzelf bereiken ze optimaal in een gemengde economie, waar door de tussenkomst van de vakbonden en de socialisten een gigantische koopkracht is ontstaan. In feite spelen ze een verloren kaart: het liberaliseren is iets wat hun duur kan kosten. In feite bedriegen ze hun kiezers door deze een ideologie voor te spiegelen waarvan ze weten dat deze voorbijgestreefd is, maar ze hebben er geen nieuwe in de plaats.
De sociaal democraten hebben gewonnen. Hun actie heeft weliswaar niet geleidt tot het invoeren van alle doelstellingen die in het charter van Quaregnon stonden: het opheffen van de privé eigendom van de produktiemiddelen, maar heeft geleid tot een ongehoorde welvaart.

Op dit ogenblik maken de sociaal democraten waslijstjes op van wat er nog allemaal kan bijgeschaafd worden in onze gemengde economie. Het afschaffen van de privé-eigendom is niet hun bekommernis, maar het verder regelen van een gemengde economie zodat armoede verdwijnt en er economische groei is en veiligheid (geen oorlogen).
Er is dringend behoefte aan een ideologie die duidelijk stelt dat zowel een communistische oplossing niet meer aan de orde is en een kapitalistische oplossing al evenmin. Een ideologie die duidelijk stelt hoe men moet samenleven, liefst op wereldvlak, in een aantal verschillende economische systemen die varianten zijn op het model dat vele staten kenenen: de gemengde economie, met een democratisch beslissingssysteem.
Er is een vacuum ontstaan door het succes van het socialisme: het heeft zijn doel niet bereikt maar meer bereikt dan het bedoelde.
Alles kan beter is nu de boodschap. En er is behoefte aan een ideologische invulling hiervan: deze ontbreekt totaal.

Het liberalisme dat streeft naar de privatisering van alles is absurd en gedateerd, suicidair zelf. Het socialisme dat streeft naar de dictatuur van het proletariaat (???) en naar het totaal afschaffen van de privé eigendom van productiemiddelen is niet langer aan de orde: er is beter dan dat gebeurt.

De problematiek die vandaag aan de dag is kan met de marxistische twee klassenstrijd niet worden begrepen laat staan opgelost.

Op dit ogenblik zijn er meerdere klassen. En enkel de extreem rijken vormen nog een probleem: zij kunnen zorgen voor een democratisch deficiet en kunnen ons systeem verarmen door koopkracht te bevriezen. Daarbij is er een schandalige armoede, die totaal overbodig is omdat schaarste een theoretisch begrip is geworden aangezien de schandalig rijken over genoeg middelen beschikken om alle armen in onze gemengde economieën onmiddellijk op een menswaardig niveau te brengen: een eerlijk niveau.

Hier helpt geen klassenstrijd, hier is geen sprake van proletariaat versus uitbuiters. Dit is een probleem van twee uitwassen in een overigens aanvaardbare maatschappij: de uitwas van de kansarmoedigen tegen de uitwas van de schandalige rijken. Maar hiervoor zijn geen revoluties nodig maar amendementen en een kleine laatste stap in de goede richting; geen bloed is hiervoor nodig maar consequent juist handelen.
Het leger is niet in de handen van de toplaag, maar van de middenklasse.
Hop met de geit!

Natuurlijk is er het internationaal probleem: niet alle landen staan zo ver als West-Europa. Zowel het Amerikaanse continent als het Azie staan nog aan het begin van een lange rit naar een betere organisatie van hun politiek en economish/sociaal leven: bij hen is de gemengde economie een recent en nog niet gerodeerd systeem. En er kunnen hierdoor grote spanningen ontstaan tussen landen die verder geëvolueerd zijn dan anderen.
Maar het feit dat allen in dezelfde richting evolueren, dat zij dus kunnen convergeren is hoopgevend: samenwerking wordt door velen gezien als een goede zaak in plaats van als verraad.
Op die manier, en op die manier alleen kunnen we er globaal uitgeraken: uit de waanzin opgedrongen door kernwapens en wereldoorlogen. Niet door de wereldrevolutie, niet door de liberale anarchie.