Het principe van zelfbeschikking vindt zijn politieke grondslag in de vredesconferentie die plaatshad in Parijs na de 1° wereldoorlog. Er moest gewerkt worden aan een vredesregeling die een nieuwe orde mogelijk maakte. Doelstelling: vermijden dat zoiets nog eens kon gebeuren. De oorlogsvoerende landen hebben toen maanden vergaderd en hun besluiten verzegeld in het Verdrag van Versailles. Wilson, president van de VS (toen nog lang niet de wereldmacht die ze nu zijn) presenteerde een zgn. 14 puntenplan voor de hertekening van de kaarten (India, Palestina, West-Europa, Australie, Japan, China, al die betrokken landen in WO1 moesten een vredesregeling vinden voor het conflict). Het principe van de zelfbeschikking was er één van. Reeds snel dook de moeilijkheid op van de definiëring en catalogisering van een gebied. Is kosovo albanees of servisch? Wat neem je in overweging: de taal? De religie? Hoeveel mensen van een bepaalde origine moeten er wonen om te beslissen dat een gebied tot de ene, dan wel tot de andere natie moet behoren? En hoe lang moet men er al wonen om mee te mogen stemmen als je een referendum zou organiseren? Speelt de origine (religieus, taalkundig of cultureel, of wat...) een rol of is het de eigen keuze van de betreffende inwoner? En als het de origine is, hoe ver ga je dan terug? Tot op het punt in de geschiedenis waarop je eigen standpunt gestand gedaan wordt?
Laatst gewijzigd door strider : 30 maart 2007 om 18:42.
|