Iedereen die van pop, rock, R&B, jazz, blues of gelijk welke andere vorm van niet-klassieke hedendaagse, Westerse muziek houdt, zal misschien versteld staan van de consensus die onder ethnomusicologen en muziekhistorici aan't groeien is. Namelijk: dat al deze vormen van muziek eigenlijk teruggaan op islamitische religieuze gezangen.
Onderzoek wijst uit dat ongeveer 30% van de Amerikaanse slaven moslim waren. Zij zouden op de plantages waar ze werkten dagelijks gebeden hebben in de vorm van zang. De zo typische stemwendingen in onze hedendaagse popmuziek zijn zelfs nog herkenbaar als typische muezzin-stemwendingen.
Welnu, door deze zeer typische zangstijl te vermengen met zwart-Afrikaanse ritmes, ontstond de negro spiritual. En daaruit is het gros van onze hedendaagse niet-klassieke muziek ontstaan.
Ethnomusicologen en muziekhistorici vergeleken muezzin-gezangen, de eerste negro-spirituals en blank-protestantse hymnen uit dezelfde tijd, en wat blijkt? Christelijke blanke hymnen zijn monotoon, er is geen enkele appregio in de zangstijl te bespeuren. In de muezzin-gezangen uiteraard wel, en die hebben dus de negro spirituals gevormd.
Kortom, we wisten al dat zonder de islam de hedendaagse algoritmiek (en dus het internet) bijvoorbeeld niet mogelijk was geweest. Maar nu leren we ook dat de muziek die we elken dag op Radio 1, 2, Studio Brussel, Donna, JIM, of wat voor station dan ook horen, eigenlijk rechstreeks afstamt van islamitische religieuze gezangen.
Ik vind dat een bijzonder interessante ontdekking, die weer eens aantoont dat cultuurvermening tot fantastische ontwikkelingen leidt. De monocultuur is het symbool van verschraling en dood. Multicul is leven, plezier, genot, verrijking. Da's uiteraard een cliché, maar daarom niet minder waar.
Uw lievelingsmuziek is vermoedelijk van oorsprong islamitisch. Leuk hé.
