[Paul Nollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Percalion

In het Vivantprogramma op p. 15 (PDF-nummering: p. 28) staat de tabel die de prijzenstructuur aangeeft.

Als de BTW 50% van de uiteindelijke kostprijs uitmaakt, betekent dit een BTW-tarief van 100%. Op die manier komt men ook in het actuele overzicht van de prijsstructuur tot 17%: een product van honderd euro dat aan 21% BTW belast wordt, kost 121 euro; 21 euro op 121 euro is 17,35%.

Inderdaad, deze tarief wordt ook voorgesteld door Werner Gotz in Duitsland. Als de prijs van Europese producten niet wijzigt is dat voor mij dan ook van weinig belang. Sceptici zullen zeggen dat dit ook niet zeker is omdat winst altijd gemaximaliseerd wordt. De vrije markt verdedigers zullen dan weer zeggen dat de prijs niet stijgt omwille van de concurrentie. Wat we wél zeker weten is dat we op de wijze dat we nu bezig zijn zeker niet verder kunnen.

Een BTW-tarief van 100% zal echter net dezelfde kwalen kennen. Als een product zonder BTW 100 euro kost, en mét BTW 200 euro, dan wordt de verleiding groot om "onder tafel" 150 euro te betalen: ik heb mijn product 50 euro goedkoper, en de verkoper krijgt 50 euro meer.

De fraude zal zich dus verschuiven, denk ik.

Het voordeel van op verschillende momenten te belasten is dat men één belasting misschien kan ontwijken maar niet allemaal. Het voordeel van samenvoegen van belastingen is dan weer dat men maar één systeem moet controleren en dat dan weer eficienter kan doen.

Het is wel een (impliciete of expliciete) doelstelling van Vivant om het BTW-systeem te gebruiken om bijvoorbeeld biologisch geteeld voedsel fiscaal interessanter te maken enz.


Ik denk wel dat het verschuiven naar consumptiebelasting positieve gevolgen op de groei zal hebben; maar men mag niet overdrijven met het bewieroken van zulke voorstellen. Uiteindelijk is een belasting een belasting; ongeacht hoe ze geïnd wordt, er zal steeds een welvaartsverlies zijn. De totale som die men uit een economie haalt is veel bepalender voor de economische groei. Mocht de totale belastingdruk maar één procent van het BBP zijn, dan zou het weinig uitmaken of dat nu via belasting op arbeid of via belasting op consumptie zou gebeuren, merkte Rothbard al op.

dat de totale belastingdruk zou moeten dalen zijn we het natuurlijk mee eens. Recent heeft de daling van de belasting op schenkingen in de praktijk aangetoond dat de staatsinkomsten dan stijgen. Het is duidelijk dat we over de optimale belastingdruk zitten.
Uit onze berekening bleek dat de belasting op inkomsten volledig kon wegvallen als de staatsschuld buiten beschouwing werd gelaten.
Beter zou natuurlijk zijn om dan de consumptiebelasting te laten dalen en de inkomstenbelasting te behouden.
Het is duidelijk dat als de top 10% van de wereldbevolking, wat inkomsten betreft, 50 % van het wereldinkomen heeft, dat er wat schort. ( Milancovic) En zoals gezegd hiervoor, het economisch verlies door armoede wordt in de US minimaal op 4% GDP geschat. Armoedebestrijding mag dus wat kosten zelfs al is de netto opbrengst nul.

Dat klopt natuurlijk wel, maar dat wil niet zeggen dat een ondernemer staat te springen om zelf het basisinkomen van zijn werknemer te betalen.

Per bedrijfstak in plaats van ieder bedrijf afzonderlijk verlegt de moeilijkheden echter helemaal niet. Wanneer bevindt een bedrijf zich in een bepaalde bedrijfstak? En wanneer is een bedrijfstak belastingplichtig? Het is niet zo dat je aan de ene kant kleine, niet-exporterende ondernemingen hebt en aan de andere kant grote, exporterende ondernemingen, en dat je die makkelijk uit elkaar kunt houden en belasten.

De bedrijfstakken die onder de belasting zouden vallen zijn opgesomd. Ik dacht dat nu al elk bedrijf altijd al onder een of andere tak of paritair comité viel.

Paul