Hebben sceptici ‘recht’ op 10% van de berichtgeving?
maart 31, 2007
In de media woedt zowel nationaal als internationaal al enige tijd een
veenbrandje of je het hoor- en wederhoorprincipe - kroonjuweel van de
journalistiek - wel toe moet passen in de klimaatdiscussie. Met andere
woorden: moet je sceptici wel aan het woord laten?
In Europa lijken de media besloten te hebben om de klimaatskeptici niet
meer aan het woord te laten. Dat baseer ik niet alleen op mijn eigen
ervaringen en die van de klimaatskeptici in mijn omgeving, maar ook op
het artikel Climate sceptici in Europe? Mostly missing in action uit het
vaktijdschrift van milieujournalisten
(
http://www.curevents.com/vb/showpost...9&postcount=10) dat
aldus begint: If you canvas a wide variety of news (what journalist
doesn’t?) and read some newspapers in Europe, you’ll notice something
about their coverage of global warming: no skeptics. Dit artikel is
weliswaar een jaar oud, maar er is niet zoveel veranderd. Misschien is
er iets meer aandacht voor sceptische standpunten, maar door de
Gore-manie is de hoeveelheid alarmistisch broeikasnieuws hoe dan ook
veel groter geworden.
De blogger Chris Reed constateerde via de Lexis Nexis databank dat
tegenover 1 artikel in de New York Times waarin de sceptici aandacht
kregen 318 artikelen stonden waarin ze werden genegeerd of aangevallen.
318 tegen 1.
De Engelse wetenschaps journalist David Whitehouse hanteert de volgende
redenering: Volgens het IPCC, is het ‘very likely’ dat de opwarming van
de aarde grotendeels door mensen wordt veroorzaakt. Whitehouse: Very
likely betekent bij het IPCC 90%. Dat zou voor journalisten moeten
betekenen dat ze 90% van het klimaatberichtgeving doen door de bril van
het IPCC en 10% door een sceptische bril. Dat laatste haalt het IPCC
niet, zo meent Whitehouse. Whitehouse wijst er verder op dat de
vooruitgang van de wetenschap niet zelden uit die 10% komt.
De sceptici worden dus genegeerd, maar niettemin glipt er wel eens wat
door, een televisieinterview daar, een krantenstukje daar. Het duurt dan
niet lang of van de zijde van de alarmisten klinken dan bekommerde
geluiden dat de sceptici bezig zijn met een campagne, al dan niet
gefinancierd door de olie-industrie en die ‘campagne’ wordt dan niet
vergeleken met het met miljoenen gedoteerde mediageweld van overheid en
milieubeweging (tv-spots, radio-spots, gewone programma’s en artikelen,
advertenties, tijdschriften) om ons en onze kinderen! doodsbenauwd te
maken voor de toekomst, neen, zelfs dat ietsiepietsie aandacht dat de
sceptici krijgen is blijkbaar levensgevaarlijk en noopt tot strategisch
overleg: we worden belaagd! Het is ook een compliment want steeds wordt
daarbij geconstateerd dat die sceptici een minderheid vormen - het zit
dus blijkbaar niet in de kwantiteit, maar in de kwaliteit!.
Enige tijd terug woedde in de Volkskrant en daarbuiten een discussie
over het buiten de krant houden van scepticus Hans Labohm, een man die
schuldig is aan heel wat lezen en schrijven over de opwarming. Op 23
maart sudderde die discussie nog wat na bij het Vara programma De Leugen
Regeert (hier kunt U de uitzending nog bekijken:
http://omroep.vara.nl/De_Leugen_Regeert.961.0.html).
Hier bepleitten Volkskrant wetenschapschef Martijn van Calmthout en free
lance journalist Ab Pilgram, ja wat eigenlijk? Het buiten de media
houden van de sceptici, daar kwam het wel op neer, maar de beide heren
zullen ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als bestrijders van de
vrijheid van meningsuiting. Het zijn twee lieden die zo overtuigd zijn
van de enorme dreiging die van de opwarming van de aarde uitgaat dat ze
kritische geluiden daarover geen ruimte willen geven opdat het domme
publiek uitsluitend de goedgekeurde ware leer te horen krijgt. Een erg
journalistieke instelling tonen ze daarbij niet, zeker als je terugdenkt
aan de tijd dat de voormalige KRO-journalist Ad Langebent zijn collega’s
nog toebeet: 150 politici in de tweede kamer, heb je dat geteld dan? om
te onderstrepen dat een journalist altijd moet twijfelen, altijd moet
checken.
Dat is heel vreemd: zo kritisch (en op zoek naar minderheidsstandpunten)
journalisten zijn bij de meeste onderwerpen, zo onvoorstelbaar
gezagsgetrouw zijn ze als het over het klimaat gaat. Dan heeft
plotsklaps de meerderheid gelijk en is de minderheid het doelpunt van
kritische vragen - of van een totaal negeren. In de film The Global
Warming Swindle spreekt voormalig New Scientist-hoofdredacteur Nigel
Calder over de ‘milieujournalist’ als nieuw fenomeen die iedere week
opnieuw een wereldbedreigende ramp moet opdissen.
Als Van Calmthout en Pilgram de wereld willen redden dan moeten ze in
een actiegroepje gaan, maar als ze journalistiek bezig willen zijn dan
moeten ze gewoon berichten over wat er in de wetenschap gebeurt en dus
ook gewoon rapporteren over de studies die regelrecht ingaan tegen het
gangbare standpunt en neutraal rapporteren over de talloze rellen die er
plaats vinden. Maar de compleet verzuurde Pilgram trad in het verleden
ook menigmaal op als overheidsvoorlichter dus die zat bij ‘De Legen
regeert’ helemaal niet als onafhankelijk journalist.
Terugblikkend ontkom je er niet aan te denken dat de standpuntbepaling
van Van Calmthout cs niet ingegeven is door iets wat met wetenschap te
maken heeft maar gewoon met het niet los kunnen komen van clichés over
klassenstrijd en zo. De wereld is niet eenvoudig, maar zo gauw Van C wat
dan ook kan opkoken tot de strijd tussen de kleine burger en het
walgelijke grootkapitaal, dan is zn stukkie klaar. Voor geen greintje
geïnteresseerd in wat de zogeheten sceptici te melden hebben, maar
altijd weifelend: krijgen ze nu geld van Esso of niet. Je zal voor je
informatievoorziening maar van die man afhankelijk zijn.
Het leuke is dat de linkse Guardian binnenkort een symposium organiseert
waar alleen klimaatalarmisten worden gehoord en waar Shell zorgt voor de
centjes.
http://www.richel.org/grk/klimatosoof/?p=38
--
Henk
http://www.platteland-in-perspectief.nl/
http://www.richel.org/grk/klimatosoof/