Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus
Conclusie: de salonflaminganten van vandaag hebben er niks van begrepen
|
Het is inderdaad zo dat een groot segment van de Vlaamse Beweging in de 19e eeuw geen scheiding wenste en ook geen onafhankelijk Vlaanderen, maar een volledige tweetaligheid van België. Die eis werd echter nooit door de Belgische staat ingewilligd. Er komt wel enkele taalwetten, maar die zijn zo braafjes dat er nauwelijks wordt toegemoet gekomen aan de Vlaamse eisen. Zo is er in 1889 een wet die toelaat dat het Nederlands (steeds omschreven als "flamand") gebruikt kan worden voor de ondervragingen tijdens processen voor de correctionele rechtbank en het hof van assisen alsook voorziet in de aanwezigheid van een tolk, dit terwijl de rechter het Frans blijft gebruiken en de vonnissen slechts wettig zijn als ze in het Frans werden opgesteld en voorgelezen. En alhoewel het hier gaat om een klein stapje in de goede richting, schreeuwen de Franstaligen hun woede uit. Het wordt nog erger als eind 19e eeuw de "gelijkheidswet" wordt gestemd, die een theoretische gelijkheid van het Nederlands en het Frans erkend. Er verschijnen voor het eerst muntjes met "Koninkrijk België", tweetalige opschriften en aankondigingen aan overheidsgebouwen, maar verder gaat het ook niet. Van officiële zijde doet men alles om de wet uit te hollen en er voor te zorgen dat alles een dode letter blijft.
En inderdaad, aan de vooravond van WO I is er nog maar weinig in België veranderd. Het Nederlands is er nog steeds een tweederangs taal, nauwelijks erkend als volwaardige taal en gehoond en bespot als "un patois germanique". In 1912 schrijft Gérard Harry in het invloedrijke "Petit Journal": "Le flamand, dialecte provincial effiloché en patois locaux, est appelé �* disparaître parce qu’il n’est la langue que d’un petit, petit peuple."
De eisen die u uit een oud boekje haalt waren die van de Vlaamse Beweging van de 19e eeuw. Toen dacht men nog dat de veranderingen zouden kunnen gebeuren met respect voor de Belgische staat. Daarom stelde het grootste deel van de Vlaamse Beweging zich ook Belgisch patriotisch op en hoopte dat die welwillendheid zou beloond worden. Het tegendeel is gebleken. Interessant is trouwens gebleken dat al in 1860 de Vlamingen al zeggen: "Of België met onze rechten, of onze rechten zonder België." Jawel, in 1860.
Naarmate de Belgische staat echter weigerachtig bleef staan of slechts licht wetswijzigingen toeliet waarvan de draagwijdte minimaal was, zal de Vlaamse Beweging zich dan ook meer en meer tegen de Belgische staat keren. Niet de Vlaamse Beweging ligt daarvan aan de oorzaak, wel de Belgische staat met haar onverzoenlijke houding. En wat we nu 2002 allemaal beleven is de logische lijn die voortvloeit uit datgene wat de Belgische staat altijd heeft gedaan. Niet de Vlaamsnationalisten hebben de tekenen van de tijd niet begrepen zoals u stelt, maar de Belgische staat die gevangen zat en zit in een ideologische kader waar ze zich nauwelijks van kan bevrijden. De Vlaamsnationalisten hebben de noodzaak begrepen hun eisenpakket aan de te passen aan de tijd, en hebben zich zo inventief en modern getoond.