Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard
het is de uitgesproken afkeer van het eigene, het zelf, de omgeving en de samenleving, hetgeen doorgaans sociale uitsluiting en isolatie tot gevolg heeft, wat het individu verheft tot de hoogste ethische deugd.
deze morele zelfopoffering zuivert de geest enigzins van medeplichtigheid aan alle onrecht, misdaden en wreedheden waaraan het systeem zich schuldig maakt.
het vergt een sterke persoonlijkheid om zulks te kunnen dragen.
het is het socio-psychische equivalent wat christus letterlijk deed, het lijden en sterven voor de zonden van de mensheid.
|
Ik ben héél wat dingen niet, en ook geen ethicus..
wat ik wél heb geleerd is dat wat men ook het wel de 'katholieke nederigheid' heb proberen afsmijten... het eeuwige 'schuldgevoel'.. je moet je wegcijferen voor anderen.. je moet de 'wijstste' zijn, want je 'weet beter', want 'je bent ouder'.. Je moet je lot 'dragen'.. en hoe zit het dan met die 'anderen'? met diegenen voor wie je je wegcijfert?
Wie zich volledig wegcijfert en lijdzaam ondergaat, bestaat uiteindelijk niet meer (behalve als 'schotelvod' voor een ander...) en wie daardoor nog een 'schim' is van zichzelf kan voor een ander nog bitter weinig betekenen. Men mag nog zo vaak zeggen 'wat een sterke persoon moet je zijn om dat te ondergaan... '. Maar wie hééft er uiteindelijk iets aan?
En sociale uitsluiting, je terugtrekken op een of andere berg en je afkeren van de gemeenschap kan voor jou misschien 'de hoogste ethische deugd' betekenen.. daar heeft niemand anders wat aan.. want als je je afkeert van de samenleving betekent dat ook dat je geen verantwoordelijkheid opneemt.. Misschien is diegene die zich afkeert van de samenleving, van de omgeving, nog het meest met zichzelf bezig?
Gelukkig zijn ethische regels geen absolute, onveranderlijke regels.