Tot twaalf uur deze middag was ik in Madrid, en toen ik gisterenavond eens uitgebreid ging
restauranten kwam ik voorbij een betoging die er reeds van 18.00 bezig was en op de Puerta del Sol op zijn einde liep.
Gezellige sfeer, ik bleef wat staan kijken en kreeg prompt een pamflet "
La lucha por el socialismo, más vigente que nunca" in m'n handen gedrukt op een plein dat vol stond van de vlaggen van de Tweede Republiek (zie poster), Baskische vlaggen, hammer -en sikkelvlaggen &c.
Nu is Spanje wel een veel gepolariseerder land en staat (extreem-)links -
permiteme die uitspraak - er iets sterker - al is het maar omdat ik gisterenochtend nog lustig een babbeltje heb gedaan met een vertegenwoordigster van de
CGT (bij de CNT bij Tirso de Molina lagen ze nog in hun bed precies) - maar ik kon me niet weerhouden af te vragen waarom zulke zaken hier niet kunnen.
Marsen tegen het koningshuis, voor zelfbeschikking voor mensen die dat wensen, je komt het niet goed tegen. Tijdens de manifestatie gisteren kon ik talloze vereniginkjes ontdekken, die allemaal hun koepels hebben - waarom blijft die dialoog hier uit? CAP, weerom een nieuw initiatief, maar zonder bijval van de PvdA of enig nuttig enthousiasme van de
KP.
Bij een boekenstandje zag ik Trotsky's
La revolución traicionada liggen.
La revolución impossibile, misschien? Ieder voor zich?
