Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk
Onze samenleving is toch een beetje verkild en eenzamer geworden. Mijn moeder vertelde vorige week nog van de tijd hoe vrouwen binnengehaald werden in een ander huis als hun man ze achterna zat of agressief werd. Tegenwoordig houden de meesten hun deuren lekker toe als er iets gebeurt bij de buren, in het beste geval bellen ze stilletjes de politie. Ik durf te denken dat het toch een verschil moet maken wanneer we ons wat meer bekommeren over het lot van andere mensen, zelfs al kennen we ze niet.
|
Ik volg je volledig.
Citaat:
|
En als je wil helpen sta je er vaak alleen voor (ook al staan er anderen op te kijken) en deel je mee in de slagen. Wat moeten we doen om die evolutie terug te draaien?
|
Je hebt het zelf gezegd. Het begint met onszelf. Ik heb tot hiertoe altijd iets gedaan als er geweld was in mijn bijzijn en ik hoop dat ik dat zal blijven doen. Ik ben er mij van bewust dat dit wel eens heel slecht zou kunnen aflopen voor mezelf maar als we er zelf niet aan beginnen dan zal de evolutie zich gewoon verder zetten.
Zelf in actie schieten en zich niet langer meer verstoppen achter psychologen, welzijns- en buurtwerkers edm. Dat is volgens mij de oplossing.
En je hebt gelijk, men moet niet wachten tot het tot geweld komt. Ik zal even een voorbeeld aanhalen uit mijn eigen jeugd. Ik was een tijdlang als tiener geobsedeerd door de militaire prestaties van de Wehrmacht en meer bepaald de Waffen SS. Op mijn schoolagenda prijkte een hakenkruis en de namen van SS-eenheden. Idem ditto voor één van mijn jeansbroeken. Ik besefte niet wat ik deed. Ik vond de symboliek aantrekkelijk, meer niet. Ik werd op het matje geroepen door de directeur. Dit was in de jaren 70, lang voor de tijd dat negationnisme en zo strafbaar werd. Ik weet niet meer wat de directeur mij vertelde maar het verplichtte mij om na te denken. Ik had al een paar boeken gelezen over de oorlog maar het hoofdstuk over de kampen had geen indruk gemaakt. Dankzij mijn directeur heb ik de link kunnen leggen tussen de nazi's en de kampen.
Het is een onschuldig voorbeeld, maar ik ben die directeur dankbaar dat hij de moeite heeft genomen om met mij te spreken (hij heeft mij niet uitgekafferd). Die man had ook niets kunnen doen. Zo erg was het nu ook niet gezien de context (moppen over joden in de ovens gingen toen probleemloos de ronde). Ik zeg niet dat ik anders een nazi zou geworden zijn en verder had ik geen persoonlijke problemen, maar het is een positief voorbeeld vind ik.