lente-gedicht
nu groent het lover en de weiden
barsten in het harde zand
als slecht verdragen lentetijden
gekerfde lijnen in mijn hand
angst
verder weinig meer dan angst
sterven, dood, magere Hein
leven voor het langst
de lente moet voor eeuwig zijn
ik wens me dronken om bij u te zijn
uw ogen tijdig te ontmoeten
het zint allengs verdriet en pijn
of zonden waar wij hier voor boeten
een dag als slome drift in averij
verbleekte angst in licht ontbonden
er is nog leven, hier bij mij
wie heeft voor mij de zin gevonden
heil wodan!
|