[vavli]

En aanvullend de visie van Solidair:

dinsdag, 8 mei 2007, 11u50

Sarkozy president: Frankrijk heeft 5 jaar verzet voor de boeg

“Ensemble, tout devient possible” of “Samen kunnen we alles aan” luidde Sarkozy’s boodschap. Maar hij wil vooral het neoliberale Europa herlanceren.

David Pestieau
09-05-2007

Allemaal samen, zonder de armen, de vreemdelingen, de extremisten, links, extreemlinks, de communisten, het CDI, de homoseksuelen, de séropositieven, de gehandicapten, een ministerie van onderwijs, van cultuur, onafhankelijke journalisten, de zwarten, de Arabieren, de gast die mijn vrouw afgepakt heeft, wordt alles mogelijk.


De electorale demagogie van Sarkozy heeft dan toch een meerderheid kunnen overtuigen. Maar nog even, en de harde realiteit van zijn plannen zal zijn mooie woorden doen vergeten.

Sarkozy wil diegene zijn waarvan de Franse patroons dromen om de plannen uit te voeren waarop ze al zo lang wachten. Sarkozy wil de kop trekken voor een grote hervorming van de Europese Commissie, en voor de flexicurity, in Frankrijk gekend onder de term ‘Sécurité sociale professionnelle’.

Vanaf deze zomer wil hij de overuren sterk uitbreiden door ze vrij te stellen van allerlei taksen en patronale bijdragen. Zo wordt voor een patroon een overuur goedkoper dan een normaal uur. Aan zo’n tarief zullen diegenen die een job hebben weldra 40 tot 45 uur mogen travakken, terwijl de jongeren, waarvan er veel meer zonder werk zitten, uit de werkloosheid gejaagd gaan worden.

Met zo’n politiek zal Sarkozy botsen op verzet van de werknemers en zeker van diegenen die bij het referendum stemden tegen de Europese Grondwet. Al tijdens de verkiezingscampagne werd er in meer dan 1000 bedrijven gestaakt, vooral in de privé-sector zoals bij Renault in Le Mans of bij Peugeot-Citroen in Aulnay.

Verzet zal er ook komen van de werknemers tegen de plannen van Sarkozy om al voor september een gegarandeerde minimumdienst in te voeren tegen het stakingsrecht.

En alle jongeren die begin 2006 het Franse jongerenbanenplan of CPE van tafel betoogden, zullen evenmin een plan CPE-bis aanvaarden dat interim- en tijdelijk werk wil veralgemenen.

Evenmin is het zeker dat Sarkozy veel bijval zal krijgen voor zijn project om samen met de Duitse kanselier Merkel de neoliberale Europese Unie terug op de sporen te krijgen. Of om een groot deel van de Europese Grondwet toch te doen goedkeuren door het Franse Parlement, onder de vorm van een mini-verdrag, dus zonder volksreferendum.

En als Sarkozy wil verder gaan met zijn uiterst repressieve politiek tegenover de jongeren in de voorsteden, zullen deze groepen die gedurende de afgelopen campagne meer gepolitiseerd geraakten, nieuwe vormen van verzet vinden.

Vandaag dankt Sarkozy in woorden “zijn Amerikaanse vrienden”. Maar zal de bevolking hem ook volgen als hij straks meer toenadering zoekt tot het Amerika van Bush en zijn militaire avonturen?

Frankrijk staat dus op de vooravond van vijf jaren van strijd. Want Sarkozy zal het sociale protest niet kunnen stoppen. Evenmin als Berlusconi dat heeft gekund in Italië, of Aznar in Spanje, of Bush in de Verenigde Staten.
Nederlaag voor een Socialistische partij die achter rechts aanholt

“Het duel Sarkozy-Royal lijkt erg veel op het duel Thatcher-Blair” schreef de Franse krant Le Figaro onlangs. Ségolène Royal heeft geen alternatief aangeboden, noch aan de 55% van de Fransen die het ontwerp van Europese Grondwet verwierp, noch aan de miljoenen jongeren die het CPE, het jongerenbanenplan, van tafel veegden.

Terwijl in tien jaar tijd de winsten er met 74% op vooruitgingen, gingen de prijzen met 30% omhoog, en stegen de lonen maar met 8%. Ségolène Royal heeft niet één ernstige maatregel voorgesteld om de werknemers dat deel van hun koopkracht terug te geven dat de aandeelhouders ingepikt hebben. Tijdens het televisiedebat van 2 mei kwam ze met geen enkel voorstel om de lonen te verhogen, terwijl Sarkozy de werknemers voorstelde meer te verdienen door meer u uren te kloppen...

Integendeel, Royal stelde dat ze Frankrijk zou omvormen tot een land van “ondernemers”, van KMO-bazen. Zij verdedigde de versoepeling van de wekelijkse arbeidsduur. En zij gaf haar steun aan het door de Europese Commissie gepromote project van de “Sécurité sociale professionnelle”, de Franse versie van de flexicurity.

In plaats van een preventiebeleid voor te stellen, pleitte ze voor een militaire omkadering van de jongeren en voor meer politie.

De editorialist van de financiële bijlage Les Echos was erg tevreden dat de kiescampagne van Royal geleid heeft tot het “opblazen van de oude marxistische sokkel, die het mogelijk maakte dat de stemmen van extreemlinks samenkwamen met die van gematigd links1“. Het resultaat van deze sociaal-liberale politiek is een nieuwe verschuiving naar rechts, met een mogelijke alliantie van de PS met de centristen van François Bayrou, al langer een bondgenoot van rechts. De weg die Royal kiest, is de weg die de werkende bevolking en de vakbonden nog verder naar rechts toe leidt, zoals de socialist Tony Blair dat de voorbije tien jaar in Groot-Brittannië gedaan heeft.

Links heeft nood aan een ander project, een duidelijk anti-kapitalistisch project. Een project dat de werkende bevolking weet te mobiliseren. De ervaring van Latijns-Amerika toont dat het mogelijk is het neo-liberaal offensief te counteren. De communisten van Frankrijk en van de rest van Europa staan voor deze uitdaging. Een uitdaging die ze aangegaan zijn toen ze tijdens de campagne voor het Non tegen de Europese Grondwet brede anti-liberale comités hebben opgericht. Of toen ze tijdens de strijd tegen het CPE, een nieuwe generatie jongeren hebben aangetrokken.

1 Le Soir, 2 mei 2007