[de limburgse leeuw]

Zaterdag is er in Charleroi een publieke meeting van CAP met enkele opmerkelijke sprekers. Naast Jef Sleeckx en de Henegouwse lijsttrekker Gustave Dache zullen er ook twee arbeiders spreken die de afgelopen 10 jaar in belangrijke bewegingen actief zijn geweest. Daniël Lebleu was ABVV-delegee bij VW-Vorst maar is bij de recente herstructurering op brugpensioen gegaan. Hij maakte deel uit van de "harde kern". En een opvallende naam voor de meeting in Charleroi is zeker Robert D'Orazio.

Roberto D'Orazio was midden jaren 1990 de voortrekker van de syndicale delegatie bij Forges de Clabecq waar strijd werd geleverd voor het behoud van alle jobs. Er waren grote betogingen met tot 70.000 deelnemers op de Multicolore Mars in Tubeke. Dat leidde ook tot een verkiezingsdeelname aan de Europese verkiezingen van 1999 met de lijst-Debout. Aan die Franstalige lijst namen zowat alle radicaal-linkse organisaties deel, maar de klemtoon lag op arbeiders die in strijd waren gegaan tegen afdankingen of tegen andere gevolgen van de neoliberale logica. Het resultaat was opvallend goed voor een nieuwe campagne zonder veel middelen en zonder structuren. De lijst haalde 2%.

Het initiatief Debout ging jammer genoeg verloren, onder meer door het gebrek aan structuur en de druk die uitging van een campagne die noodzakelijk was rond het proces dat werd gevoerd tegen de delegees van Clabecq. In 2004 stelde D'Orazio in een interview in Het Nieuwsblad dat hij bij de verkiezingen dat jaar op een kandidaat van de MAS had gestemd, de Franstalige tegenhanger van LSP.

Nu roept D'Orazio op om voor CAP te stemmen. Zaterdag neemt hij deel aan een verkiezingsmeeting in Charleroi waar ook Jef Sleeckx zal spreken.
Het is duidelijk dat CAP door deze verkiezingsdeelname een aantal stappen vooruit is aan het zetten. Er bestaat een belangrijk potentieel voor een arbeiderspartij die breekt met de neoliberale eenheidsworst, de gebrekkige interne democratie van de traditionele partijen, de campagnes in kinderlijke reclamebureaustijl en het platte carrièrisme dat binnen de burgerlijke formaties overheerst.

CAP is als initiatief te recent gelanceerd om al een belangwekkende electorale score neer te zetten, en de middelen zijn zeer beperkt in vergelijking met wat de andere partijen er tegenaan gooien. Maar het is duidelijk dat de boodschap en de benadering nu al deuren opent in sommige vakbondsmiddens (vooral ABVV), en onder een laag van arbeiders en jongeren.

Velen wachten allicht nog af, om te zien of CAP het wel serieus meent als nieuw links initiatief. In dat opzicht zou niet deelnemen aan de verkiezingen de slechtst mogelijke optie zijn geweest. In deze verkiezingen kunnen de fundamenten worden versterkt om te komen tot de lancering van een echte, nieuwe en democratisch werkende partij voor arbeiders en jongeren.

Niet hebben deelgenomen aan de verkiezingen zou worden gezien als de strijdbijl bij voorbaat begraven, op het moment dat het gevecht nog moet beginnen. Als arbeiderspartij in wording zou dat een brevet van onkunde zijn geweest. Laat de media CAP grotendeels doodzwijgen, de echte krachtsverhoudingen worden gebouwd in de stakingsbewegingen waarin we tussenkomen, in de bedrijven, de wijken en de scholen.
Dat is ons terrein. En, afgaand op de reacties tijdens de manifestaties op 1 mei, is het ook waar de SP.a- en vakbondsbureaucratie - en eigenlijk het hele establishment - een heilige schrik voor koesteren. Een brede arbeiderspartij met een actief betrokken basis is de ergste nachtmerrie van de burgerij en haar pionnen. Laat ons des te harder bouwen aan CAP, om de heersende elite op dat vlak niet teleur te stellen.