Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Volksstormer
 
Uit de actualiteit van deze week: de NPD betoogt tegen de G8-top onder het motto: "Nicht links gegen rechts, sondern unten gegen oben". En nog: de Franse KP verbreekt de banden met de Russische KP, omdat die laatste met "neofascisten" heeft samengewerkt om de Gay Pride in Moskou te verstoren. De Russisch KP wordt in het Westen algemeen als extreem-rechts beschouwd, net zoals de liberaal-democraten van Zjirinovski. Om maar te zeggen dat men links en rechts niet mag verabsoluteren en men steeds moet rekening houden met de veelheid aan andere factoren die dat mee bepalen. Dat leidt dikwijls tot interessante paradoxen.
Links, rechts, ideologieën in het algemeen moeten ook worden gerelativeerd, omdat de meeste politieke militanten in de eerste plaats uitgaan van een gevoel, een geweten, een ethische imperatief en niet zozeer vanuit een weloverwogen wereldbeschouwing. Offer, dienst en strijd in naam een “transcendent” ideaal hebben een intrinsieke waarde, zijn middelen om zichzelf waar te maken. Dat onderscheidt - los van ideologie - de politieke militant van de politieke opportunist.
Aansluitend bij het vorige is de manier waarop een ideologie wordt beleden soms belangrijker dan de “strikte leer”. Zoals in elke “oorlog” groeit onder de politieke radicalen dikwijls een soort van soldateske kameraadschap en van daaruit het besef dat ze eigenlijk een verkeerde oorlog aan het uitvechten zijn, bijvoorbeeld ten voordele van een derde of vreemde macht. Zo krijgt men dan bijvoorbeeld (oud-)anarcho-communisten die een werk opdragen aan de fascist D’Annunzio.
http://www.orionlibri.com/include/sh...php?idart=1014. (Om maar één recent voorbeeld te geven en om het eens niét over het Interbellum of over Rusland te hebben.)
Ik ga het voorlopig hierbij laten. |
jajaja, maar ik kan mij toch echt niet van de indruk ontdoen uit het voorgaande dat sommigen blijkbaar de huidige en historische marxistische bewegingen als een vals, een onvolmaakt socialisme beschouwen en uiteindelijk dit marxisme aan de nationale kapstok ophangen en dus een verstikkend collectivisme voorstaan. Wel, daar sta ik alvast bijzonder ver van hoor zeg.
Nationalisme is gebouwd op het vrijheidsbegrip. En dat vrijheidsbegip is zowel individueel als collectief, daar waar liberalen enkel het eerste en marxisten enkel het tweede belichamen. Als dat geen synergie is zeg!
Nu soit, ik zal allicht een atlantistische, zionistische vriend van de boze kapitalist zijn?
