De Wever verwoordt een belangrijke en zinnige kritiek die bij velen leeft, maar die daarom nog niet noodzakelijk helemaal correct is
Ten eerste: het voorbeeld van die jaspers bewijst dat je ook output-indicatoren kan ontwerpen waarin boeken wél meetellen (Vdbroucke zelf staat daar ook voor open, zie zijn open brief)
Ten tweede: het is niet omdat het bij vele historici (nog) geen gewoonte is om resultaten internationaal te presenteren, dat die ambitie verkeerd is. Het onderzoek van DW zelf (en nu begeef ik me misschien op glad ijs want mijn repsect voor DW is zéér zéér groot en ik wil hem totaal niet aanvallen) is internationaal zéér waardevol: hij heeft bijzonder belangrijke dingen geschreven over het fascisme in belgie. wat méér is: hij hééft daarover een aantal artikelen geschreven voor een ruimer internationaal publiek. Ik vind het niet verkeerd dat we onderzoekers aan zetten dat vaak/vaker te doen
Tenslotte:op de betekenis van geesteswetenschappelijk onderzoek voor het maatschappelijk debat: daar heeft DW helemaal gelijk. We moeten manieren vinden om bvb rapporten (zoals dat van de Lumumbacommissie, of inderdaad van het onderzoek 'gewillig belgie' over de jodenvervolging) hoger te waarderen. dat is een zeer belangrijke vorm van maatschappelijke dienstverlening die door de aard van het onderzoek moeilijk in te brengen is in de bestaande categorieën. Het is belangrijk daarover na te denken.
Maar nadenken over het laatste punt lukt het best, geloof ik, als we deze belangrijke kwestie losmaken van de discussie over internationaal publiceren. Want die discussie wordt doodgegooid met té ideologische argumenten, terwijl het eigenlijk gewoon erover gaat dat we onderzoekers zoveelmogelijk internationaal willen laten optreden en laten publiceren op een zo 'abstract', internationaal mogelijk niveau
|