Ideaal = Utopie
De verkiezingen zijn voorbij, tenminste de burgers hebben hun stem mogen uitbrengen om op die manier hun wensen kenbaar te maken. Of de dames en heren politici daar nu rekening mee zullen houden is op zijn minst gezegd zeer twijfelachtig.
Veeleer zal het er om gaan de macht te verdelen, liefst onder zo weinig mogelijk partijen om snelle ruzies en onrust uit te sluiten. Nochtans zeggen alle partijen dat ze het beste voorhebben met de burgers en de samenleving, hebben zij programma's die op enkele details na bijna onderling inwisselbaar zijn. Toch moeten zij weken of misschien maanden onderhandelen om te kunnen starten met hun zo prachtige programma's waar de burger alleen maar beter van zal worden.
Uiteindelijk zal er niets nieuws onder de zon zijn en zal de politiek in België gewoon dezelfde zijn als de afgelopen vijftig jaar, hoogstens de gezichten zullen veranderen.
Wat rest de burgers in dit alles: niets tenzij de hoop dat er misschien toch enkele witte raven onder de politici zouden opstaan die werkelijk doen wat zij de burgers, hun kiezers, hebben beloofd.
Niet voor niets zeggen de mensen soms "ideaal zou zijn ....", dit alles in de hoop dat het beter kan en zal worden. Het woord ideaal kan men in verschillende contexten gebruiken.
Het "ideaal" is van een utopische schoonheid: al wie het recht uitoefent om anderen te besturen, zich dus met hun leven te bemoeien, moet daartoe rechtstreeks verkozen zijn door deze andere zelf.
Een utopie is een individuele of collectieve wensdroom waarvan de vervulling zo niet onmogelijk, dan toch sterk onwaarschijnlijk wordt geacht. Daarom is de droom vaak romantisch, maar een mens heeft dat nodig. Bovendien gebeurt het een zeldzame keer dat grote utopieën wèl uitkomen: de gesmolten vleugels van Ikaros groeiden uit tot die van de moderne luchtvaart, de reis naar de maan van Jules Verne gebeurde echt in de zomer van 1969. En ooit vinden we misschien die marsmannetjes wel.
Utopia was het harmonische en gelukkige eiland waarover de politieke filosoof Thomas More vier eeuwen geleden schreef. De naam van dat eiland was eigenlijk een Grieks taalgrapje: ou-toupos betekent niet-plaats, nergens dus. In dat denkbeeldige land (het boek heette: "Over de ideale toestand van de Staat") verzon More in 1516 zijn zuivere, rechtvaardige maatschappij zonder politiek of economisch machtsmisbruik. Iedereen gelijk voor de wet, geen economische uitbuiting maar zorg voor de oude mensen, culturele verheffing van het volk, algemeen onderwijs.
Een prikkelend citaat: "God, wanneer ik alles wel beschouw, lijkt elke Staat die ik ken me een samenzwering van de rijken die onder het mom van algemeen welzijn hun eigen voordeel najagen en met een list en bedrog proberen te behouden wat ze onrechtmatig hebben verworven door tegen een zo klein mogelijke vergoeding de arbeid van de armen voor zich op te eisen en te exploiteren.
Ze vaardigen hun bevelen uit in naam van het openbaar belang, dus ook dat van de armen, en noemen ze wetten."
Twintig jaar na deze woorden werd Sir Thomas More (Morus), een Engels katholiek staatsman, in 1535 onthoofd op bevel van Henry VIII dit voor zijn overtuigingen en omdat hij o.a. Henry's echtscheidingen niet wilde ondersteunen.
Wat is er in essentie, bijna vijfhonderd jaar later, veranderd in de verhouding tussen machthebbers en de gewone werkende bevolking? Bijna niets.
Ook hier in België zijn het enkele tientallen individuen die het beleid bepalen, die de toekomst van miljoenen mensen bepalen. Steevast verklaren zij allemaal dat zij alleen datgene doen "wat goed is voor de mensen". Het tegendeel beweren zou natuurlijk al te gek zijn maar dat zij vooral voor zichzelf en hun entourage zorgen willen ze niet gezegd hebben. Of waarom worden er door de politici zelf wetten gestemd waardoor zijzelf slechts op de helft van hun inkomen belast worden, dit in tegenstelling tot de gewone werkende burger en trouwens nog maar sedert de laatste jaren. Wat is hierbij in de zo geprezen democratie het verschil tussen een politicus en een gewone burger, de politici die zovele keren meer verdienen dan diezelfde werkende burger.
Nochtans hebben al de politici de mond vol over het feit dat de politiek een afspiegeling moet zijn van de samenleving en dat zoveel mogelijk lagen van de bevolking moeten vertegenwoordigd zijn in de politiek. De werkelijkheid is uiteraard helemaal anders.
Bij de jongste verkiezingen kan men vaststellen dat meer dan de helft van de gekozenen (56,6 %) 'beroeps-politici' zijn, dat 28 % zelfstandige zijn, dat slechts 8,8 % (10 personen) bediende zijn en dat amper 1,8 % of welgeteld 2 personen arbeider zijn. Wanneer ik dan nog kan vaststellen dat het overgrote deel van al de verkozen politici advocaat zijn vraag ik mij toch af of dit een echte afspiegeling van onze maatschappij is.
Wat dan nog te zeggen van de vele zonen en dochters of kleinkinderen van .... die zich geroepen voelen om zich in te zetten voor de maatschappij. Mogen we dan niet echt van een select clubje van politici spreken, van zij die de dienst uitmaken.
Weken en maanden moet er onderhandeld worden, niet zozeer hoe men het land wil besturen maar vooral hoe men niet uit de boot zal vallen.
Nu gaat het over een grondige staatshervorming die nodig is om een federaal België goed te kunnen besturen maar waarbij de Franstaligen blijven dwarsliggen. Indien nu alle Vlaamse partijen voet bij stuk houden komt er toch een staatshervorming, tweederde meerderheid of niet.
Indien de Vlaamse partijen (maar dan eensgezind) met 88 kamer-zetels niet in een regering stappen zonder staatshervorming, hoe gaan de Waalse partijen met 62 kamer-zetels dan een regering vormen. Dan is het aan de Waalse partijen om tegen Albert II te gaan zeggen dat België onbestuurbaar is omdat zij Vlaanderen blijven gijzelen, of wil Wallonië éénzijdig België regeren. Dat is pas een utopie.
Verschillende politici verklaren nu in de media dat de kiezer de kaarten geschud heeft maar dat de kaarten zeer moeilijk liggen. Dat is toch de reinste onzin. De kiezer, die normaal gezien het laatste woord moet hebben, heeft zich uitgesproken en zij hebben een links bestuur afgestraft.
De kiezer nu volgen is pas democratie.
De partijen die zijn afgestraft, Open VLD en SP.A/Spirit, zouden zich beter nederig gedragen in de plaats van grote uitspraken te doen zoals de VLD nu doet door te verklaren dat ze hun huid duur zullen verkopen. Veel meer respect heb ik dan voor een Johan Vande Lanotte die openlijk zegt dat zijn partij de kiezer niet begrepen heeft.
Het beste wat de SP.A nu vanuit de oppositie kan doen is voluit een staatshervorming steunen, het kan hen tegen de volgende verkiezingen enkel veel goodwill opleveren bij de kiezers.
De laatste jaren horen we constant praten over separatisme en onafhankelijkheid voor Vlaanderen enerzijds of over een België zoals 50 jaar geleden. De echte Belgicisten moeten echter begrijpen dat een doorgedreven zelfbestuur voor de regio's, zowel voor Vlaanderen als Wallonië, het enige toekomstperspectief is om België niet te doen uiteenvallen. Zonder deze grondige staatshervorming voor meer zelfbestuur is België gedoemd om te verdwijnen.
Persoonlijk ben ik niet tegen een Vlaamse onafhankelijkheid en ben ik er van overtuigd dat Vlaanderen als onafhankelijke staat zijn plaats en een toekomst zou hebben in het grote Europa, dit is echter geen noodzakelijkheid zolang Vlaanderen zichzelf kan en mag ontwikkelen en niet wordt afgeremd of gegijzeld door Wallonië.
In dit België zouden de Vlaamse partijen veel meer eensgezind front moeten vormen en uitdrukkelijker de belangen van Vlaanderen verdedigen. Op termijn kan en zal dit ook in het voordeel van Wallonië spelen wat betreft de her-opstanding van deze regio. Indien men aan Waalse zijde niet voor rede vatbaar is moeten de standpunten vanuit Vlaanderen nog strakker worden, gesteund door alle Vlaamse partijen zonder uitzondering.
Eveneens moet men ook af van het dwaze cordon sanitair rond het Vlaams Belang of de oproep naar alle "democratische partijen", termen die zijn uitgevonden door Groen! en waar al die andere partijen gretig gebruik van gemaakt hebben in de hoop de opgang van het Vlaams Belang te stoppen wat uiteindelijk een misrekening is gebleken.
Soms gaan er stemmen op om het Vlaams Belang voor zijn verantwoordelijkheid te plaatsen en hen te laten meeregeren. Laat dit dan een unieke gelegenheid zijn om hen mee een staatshervorming te laten goedkeuren. Snel zal duidelijk worden of zij het inderdaad goed voor hebben met Vlaanderen of dat zij alleen hun extreme standpunten willen verdedigen. Persoonlijk vind ik dat een partij waar ongeveer één vijfde van de burgers voor kiest ook recht heeft om mee te beslissen.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die zeggen dat 80 % van de burgers niet voor het Vlaams Belang gekozen hebben. Dat is zeer kortzichtig want wat moeten we dan zeggen van partijen zoals SP.A en VLD waar meer dan 80 % niet voor gekozen hebben. Hebben deze partijen of hun kiezers dan zoveel recht van spreken?
Ik meen dat dit nu juist het grote probleem is in België en in onze politiek: we worden bestuurd door een select gezelschap van politici die na de verkiezingen volmondig komen verklaren dat zij "een mandaat" van de kiezer hebben gekregen maar vanaf dan op geen enkel ogenblik nog rekening houden met de wensen en de wil van de burgers.
Voeg daarbij nog het eigenbelang van al de politici, wat zij ook mogen beweren, en dan komen we inderdaad terug tot wat Thomas More in 1516 schreef: "ze vaardigen hun bevelen uit, in naam van het openbaar belang en noemen ze wetten".
Toch blijft men dit alles "democratie" noemen.
Reageren kan via
www.rudivereecken.be .