Door de jonge dader streng te veroordelen en tevens op te merken dat de daad (Demoor overleedt nadat hij een trap had gekregen tegen het hoofd) was uitgelokt door het slachtoffer, die de dader woest bij de keel had gegrepen, wou de rechter een Salomonsoordeel vellen dat intolerantie en onverdraaglijkheid van slachtoffer en dader streng veroordeelde.
Zij spaarde hierbij de roede niet voor de jonge dader, die twee jaar effectief kreeg opgezadeld. Maar het slachtoffer, dat weliswaar niet terecht kon staan, werd ook op zijn nummer gezet: de rechter sprak van duidelijke uitlokking door Demoor, die ook zijn pollen niet kon thuishouden. Maw: het proces had ook andersom kunnen aflopen: het ging om wederzijdse provocatie, onverdraagzaamheid.
Hierbij heeft ze de wetgeving overtreden: deze stelt dat indien een misdaad volgt op de uitlokking door het slachtoffer de maximumstraf drie maanden gevangenisstraf is. Vrij logisch eigenlijk.
Onze jonge dader kreeg dus een straf die méér dan zes maal de maximumstraf bedroeg die hij kon krijgen .
De druk van de publieke opinie, de Eerste Minister (die van meetafaan "moordenaars!" riep), de Kardinaal (die de "Held" Demoor verdedigde...) heeft dus ook een rechter laten flippen.
Verdraagzaamheid, tolerantie, eerlijkheid, rechtvaardigheid. Dit proces blijkt er niet veel bloot te leggen in dit klotelandje.
De dader gaat dus vrijuit, nadat hij al drie keer zolang heeft gezeten dan hij ooit kon krijgen voor het misdrijf dat hij bedreef. 't Is weeral proper