Cynische onzin van Els Van Weert
Wetenschappelijk, wetenschappelijker, wetenschappelijkst.... Dat is de indruk die men krijgt, wanneer men het rijtje opiniepeilingen overloopt over het stemrecht voor naturalisatieweigeraars. Na de ‘onwetenschappelijke’ peiling in de Gazet van Antwerpen (24 10 03), de ‘wetenschappelijke’ peiling in Le Soir (04 11 03), de peiling van Dedecker in Het Laatste Nieuws (11 12 03; ‘wetenschappelijker kan niet’, aldus de uitvoerder van deze peiling) is er nu de peiling in het Nieuwsblad (27 12 03).
Interessanter dan het peilingsresultaat (dat hypergevoelig blijkt voor de wijze van vraagstelling) is de reactie van Spirit-voorzitster Els Van Weert: “
Of we de mensen het stemrecht tegen hun zin opdringen? Spirit en SP.A hebben voor de verkiezingen duidelijk gezegd dat ze werk zouden maken van het stemrecht. We zijn verkozen en smeden nu coalities om ons programma te realiseren. Zo werkt de democratie toch, of niet?” (Het Nieuwsblad, 27 12 03).
Nee, zo werkt de democratie niet.
Zo werkt de particratie.
In een democratie is het gewoon
onmogelijk dat de politici een maatregel doordrukken tegen de meerderheid in (democratie = volksheerschappij). In een democratie kunnen de burgers immers altijd een referendum op volksinitiatief afdwingen. In een particratie, waarin niet het volk maar wel de ‘natie’ (= de heersende kaste; cfr ) soeverein is, kan dat natuurlijk niet.
Waarom is de bewering van Els Van Weert cynische onzin?
Ten eerste: de ‘keuze’ die de burger volgens Els Van Weert krijgt is niets anders dan een vorm van gekoppelde verkoop. Burgers kunnen alleen maar kiezen tussen partijen, niet tussen standpunten. En partijen
koppelen standpunten. Ben je voor de standpunten van de SP.A in verband met sociale zekerheid? Pak dat migrantenstandpunt er dan maar bij! Wil je die doos waspoeder kopen? Kan, maar je moet er die tube tandpasta bijnemen. In de economie is gekoppelde verkoop terecht verboden, maar in de ‘democratie’ van Els Van Weert is diezelfde praktijk blijkbaar normaal. Het bindend referendum op volksinitiatief is onontbeerlijk om aan die praktijk van standpunten-koppeling een einde te maken.
Ten tweede: in België is het voor de meeste kiezers zelfs onmogelijk om een partij die op federaal vlak mee de dienst uitmaakt, elektoraal te belonen of te sanctioneren. Een Antwerpenaar kan nooit voor de PS of de MR stemmen, en een Luikenaar niet voor de VLD of de SP.A Een heel pak partijen zijn voor de kiezer elektoraal gewoon onbereikbaar. Dat is in bijna alle andere federale particratieën anders. In Duitsland bijvoorbeeld heeft een kiezer wél keuze tussen alle partijen die aan het bewind op federaal niveau kunnen deelnemen. Eigenlijk is het Belgisch regime zelfs geen volwaardige particratie; het is een kreupele of minderwaardige particratie, en zeker geen democratie, zoals Els Van Weert beweert.
Ten derde: de kiezer kan dan wel een keuze van het type ‘gekoppelde verkoop’ maken tussen
sommige partijen, maar hij heeft geen greep op de coalitie die daarna ontstaat, en nog veel minder op de regeringsverklaring die daarbij hoort. Het systeem van ‘coalities smeden’ waarover Els Van Weert rept, is kenmerkend voor het particratisch regime. Het zijn de partijhoofdkwartieren die deze coalities opstellen, ten koste van de kiezers van de oppositiepartijen. Door bepaalde partijen te verbannen naar de ‘oppositie’ devalueert men eigenlijk de stem van de kiezers van die partijen. In een democratie bestaat geen oppositie, maar gelden alle stemmen als gelijkwaardig. In een democratie is een regering samengesteld volgens het Konkordanz-principe.
http://www.tages-anzeiger.ch/dyn/new...iz/325143.html
http://www.cvp.ch/deutsch/aktuell/te...contentid=2476
http://tages-anzeiger.ch/dyn/news/schweiz/331954.html
Ten vierde: in een democratie wegen de stemmen van alle kiezers even zwaar. In België is dat niet het geval.“
Als we de zetels zouden verdelen volgens het stelsel van de evenredige vertegenwoordiging (...)
zoals dat nog altijd gebeurt in de Deutsche Bundestag, zouden de krachtsverhoudingen tussen de partijen er heel anders uitzien. Dan zouden bijvoorbeeld PS en CD&V even sterk zijn, net als de MR en het Vlaams Blok. Hebt u over die berekeningen ooit iets gehoord?” (prof. Dewachter, Knack 19 11 03, p.12). De rauwe werkelijkheid is, dat in België door de onevenredige zetelverdeling een paar honderdduizend Vlamingen verhoudingsgewijs niet in het parlement vertegenwoordigd zijn. Een veel groter aantal, dan de groep naturalisatieweigeraars waarover Els Van Weert zich zo bezorgd maakt.