Soms hebben veldslagen wel een behoorlijke impact, zoals de
slag bij Isandlwana.
Het Britse leger, het meest geavanceerde en sterkste van de wereld waar geen enkel ander Europees leger tegenop kon, vecht tegen de Zoeloes, een volk van in totaal zo'n 300.000 mensen. Appeltje eitje, zou je zeggen, zo gepiept. Daar zullen de zestig soldaten die het overleefd hebben anders over zijn gaan denken.
Ongeveer 1400 soldaten en twee kanonnen hadden als opdracht het kamp te bewaken. Verkenners die zij hadden uitgezet stootten op een troepenmacht van de zoeloe, waarschijnlijk zo'n 20.000 man sterk, het halve leger. De verkenners snelden terug naar het kamp, de krijgers op hun hielen. De met geweren bewapende Britten hadden het volgens het handboekje moeten redden, toch gebeurde dat niet, ze werden verslagen door mannen met speren, stokken en tegen geweren compleet waardeloze schildjes. De Britten verloren meer officieren in de slag bij Isandlwana dan in de slag bij Waterloo en de slag word gezien als de grootste nederlaag van de Britse koloniale macht tegen 'wilden' ooit.
Helaas voor de Zoeloes keerde de overwinning zich al snel tegen hen. De steun voor de oorlog tegen de zoeloes was in Groot-Brittannië al een tijdje laag, een beetje zoals het nu met de oorlogen van die andere grootmacht staat, maar deze vernedering zou niet geaccepteerd worden. Het Britse wereldrijk stortte zich vol in de oorlog en de Zoeloes werden uiteindelijk verslagen.
Wat leert deze slag ons?
1 Hoogmoed komt voor de val, denk ook als wereldmacht niet zomaar dat alles wel zal lukken.
2 Ook overwinningen en nederlagen zijn niet altijd wat ze lijken.
3 Zoeloes zijn gaaf.