[circe]

Oorspronkelijk geplaatst door Zyp

En zij heeft heel die tijd genot gehad van de huiselijke zaken te regelen op tempo en manier zoals ze wil zonder zich zorgen te hoeven maken dat er geld binnenkomt... Ze heeft dus minstens evenveel gehad aan hem, dan hij aan haar... Toch probeert u imho te laten uitschijnen dat 'ZE' veel harder gewerkt heeft, dat 'ZE' MEER verantwoordelijkheid had en heeft.

Waar zie je me dat zeggen? Als full-time werkende moeder weet ik nu eenmaal zeer goed dat thuisblijvende vrouwen een luxe leventje leiden in vergelijking met hun buitenhuiswerkende collega's (een poetsvrouw of strijkster huren blijkt hun "norm" van luxe te zijn, terwijl de acht uur per dag draven voor het gemak gewoonlijk vergeten wordt, wegens "niet bekend").

Wanneer iemand werkloos is krijgt die van de staat een werkloosheidsuitkering, DAT is de compensatie en vervanging van een vast (werk) maandinkomen...
Bij een getrouwd koppel dat gaat scheiden en waar de vrouw niet werkt zal de vrouw dus niet meer ten laste zijn van de man, en toch de volle pot werkloosheidsuitkering krijgen, leefloon mss, of vergis ik mij hierin?

U vergist zich inderdaad. Het enige waarop iemand dat vb. twintig jaar lang huisvrouw is geweest, kan rekenen is inderdaad een leefloon. Net zoveel als anderen die nog nooit een poot hebben uitgestoken of hier zijn komen aanwaaien.

Een extra allimentatie van de man is dan wat? een snoepje? een 'merci' omdat ge mijn potje gekookt hebt? Een bedankt omdat ik x jaar over je heen mocht?

Je kan moeilijk ontkennen dat een man met een huisvrouw als partner een veel aangenamer leven heeft dan een man met een evenzeer buitenhuiswerkende partner. Gelijk hoe je het beziet: de dagelijkse sleur gaat aan hem voorbij, en gewoonlijk is inderdaad zijn potje gekookt, zijn natje en droogje verzorgd en de boel gekuist tegen dat hij thuiskomt. Dit is een service waar IEDEREEN voor betaalt indien hij/zij dat wenst.

Wat is dan het bedankje aan de man die zoveel jaar ook voor haar gewerkt heeft? Want hij mag van alles de helft afgeven(wat eerlijk is), en mag ze ook na de overeenkomst nog eens onderhouden( wat al veel minder eerlijk is)...

Ik pleit voor een onderhouden-na-echtscheiden zoals het nu in de wet voorzien is, nl. EVENTUEEL gedurende een gelijke periode dat het huwelijk heeft geduurd. Zelf ken ik iemand die als weduwenaar opnieuw gehuwd is, huisvrouw, en na twee jaar wou echtscheiden. Toen bleek dat hij deze nieuwe vrouw (+/- 55 jaar) netjes voor de rest van zijn leven mocht onderhouden. Dit is natuurlijk ridicuul. Ze leven nu apart, zijn echter nog steeds "gehuwd": simpele overeenkomst omdat ze dan later via hem van een riant pensioen kan genieten (had niks opgebouwd: haar vorige echtgenoot was zelfstandige).

Of is het de redenering van 'ocharme t'is een vrouw', je weet wel, van die redeneringen waarin de vrouw ineens niet meer geëmancipeerd wil zijn omdat het dan het best in het kraampje past?

Niet vanuit mijn optie.
Ik heb het in feite meer over lange huwelijken die spaak lopen na vb. 25 jaar omdat mannetje ineens groen blaadje wil. Dié echtgenote heeft geen enkele carrière, amper nog mogelijkheid (zeg rond de vijftig) om aan een job te geraken en zou dus per definitie van een leefloon moeten rondkomen. In dat geval vind ik het niet meer dan normaal dat ze een onderhoudsgeld van haar wildplasser kan ontvangen en dat niet de hele maatschappij moet opdraaien voor zijn onverantwoord gedrag via OCMW of andere uitkeringen.