waar de DTP slaagt, is de PKK niet nodig
2 maart 1994, we bevinden ons in het Turks parlement.
De Koerdische volksvertegenwoordigers worden door nationalistische vertegenwoordigers aangevallen en gelyncht. Ze worden beschuldigd van hulp aan de terroristische organisatie PKK. De politie valt het parlement binnen en sleurt de koerdische parlementsleden naar buiten.
4 augustus 2007, we bevinden ons opnieuw in het Turks parlement.
Na 13 jaar afwezigheid zijn de Koerdische politici er in gelaagd verkozen te geraken. Ze leggen momenteel hun eed af. De ondemocratische drempel van 10% maakte dat ze als partij nooit in het parlement konden geraken. Daarom hebben de Koerden als onafhankelijke kandidaten meegedaan aan de algemene verkiezingen van 22 juli 2007. Zo worden 24 pro-koerdische politici in het parlement geloodst. 22 van hen hebben een fractie gevormd. DTP, en daarmee ook het Koerdische volk, is vertegenwoordigd in het Turks parlement.
Een zware taak rust nu op de schouders van deze 24 politici. Wat hen tot in het parlement gekregen heeft, is hoop van de bevolking op vrede en beterschap. Het gewapende conflict heeft zeer diepe wonden geslagen, maar de Koerden zijn oorlogsmoe. Hun onafhankelijkheids aspiraties houden ze voor zichzelf. Ze willen vrede, met een beetje democratische en culturele rechten, als het kan.
Ik ben van mening dat de historische rol van de PKK uitgespeeld is. Iedere verderzetting van "de zaak" op een geweldadige manier is een misstap. Een stap in de richting van uitzichtloosheid, dood en vernieling.
Maar door vertegenwoordigers uit hun midden naar het Turks parlement te sturen, hebben de Koerden een zeer sterk signaal gegeven aan Ankara en de wereld: zie, dat zijn onze vertegenwoordigers, onderhandel met hen om tot vrede te komen, we willen geen oorlog meer.
Eerlijk gezegd lijkt dit op het moment zeer moelijk: de turkse oorlogs-machiene draait op volle toeren. De mensenrechtenschendingen pieken weer sinds jaren en er is de dreiging tussen te komen in Iraaks-Koerdistan.
Dit lijkt wel de perfecte voedingsbodem om de Koerdische jeugd te radicaliseren en te laten aansluiten bij de PKK.
Maar als de DTP er in slaagt op een geweldloze, politieke manier vrede te brengen, is de PKK niet meer nodig.
|