[Basy Lys]

Oriana FALLACI, De Kracht van de Rede, Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam, 2005, ISBN 90 351 2753 6

p. 76

Dat de droom om Westminster Abbey te verwoesten ook dwaasheid was, begreep ik daarentegen pas in het voorjaar van 2003, toen in The London Times het artikel werd gepubliceerd waarin ik van leer trok tegen het anti-Amerikanisme van de Europeanen, en waarin ik tegelijkertijd mijn twijfels uitte of we er wel goed aan deden de strijd aan te binden met Saddam Hoessein. We voeren deze oorlog om Irak te bevrijden, zeiden Bush en Blair. We voeren deze oorlog om Irak vrijheid en democratie te brengen, zoals we, in de tijd van Hitler en Mussolini, ook Europa en daarna Japan vrijheid en democratie gebracht hebben. Halverwege mijn artikel wierp ik echter tegen: jullie vergissen je. Ik zou de Irakezen in hun sop laten gaar koken. Vrijheid en democratie zijn immers niet een paar chocoladerepen, die je uitdeelt aan mensen die geen chocolade kennen en ook niet willen kennen, die geen chocolade eten en ook niet willen eten. In Europa was de operatie succesvol, omdat de chocoladerepen een lekkernij waren die we in Europa goed kenden, een erfgoed dat we hadden opgebouwd en dat we waren kwijtgeraakt, maar dat we graag weer terug wilden. In Japan was de operatie succesvol omdat Japan, ondanks de sterke band met het autoritarisme, al in de tweede helft van de negentiende eeuw de weg naar vooruitgang was ingeslagen. Japan was klaar de chocoladerepen tot zich te nemen. Om te begrijpen wat ze inhielden en om ze tot zich te nemen. Beste vrienden, vrijheid en democratie moet je ook w�*llen. En om vrijheid en democratie te willen, moet je ook weten wat deze begrippen inhouden en waaruit ze zijn opgebouwd. In 95 procent van de gevallen wijzen moslims vrijheid en democratie af, niet alleen omdat ze niet weten wat ze zich erbij moeten voorstellen, maar ook omdat ze het, als je het ze uitlegt, niet begrijpen. Het zijn begrippen die te veel in strijd zijn met de begrippen waarop het theocratische totalitarisme gebaseerd is. Ze staan te ver af van de islamitische ideologie. Volgens die ideologie is het God die beveelt en niet de mens, is het God die over het lot van de mens beslist, en niet de mens zelf. Een God die geen ruimte laat om te kiezen, om na te denken, om te redeneren. Een God die de mens ook niet ziet als zijn zoon, maar als ondergeschikte, als slaaf. ...

... Ik zou de Irakezen in hun sop laten gaar koken...

Wie denkt dat een mohammedaanse omgeving een kans op ontwikkeling zou aanvaarden zoals Duitsland, Italië en Japan 60 jaar geleden deden is inderdaad naïef.