inderdaad, Bruno Yamminne heeft besloten zijn verhaal te doen op politicsinfo. Zeer vermakelijke literatuur.
GESCHIEDENIS VAN DE B.U.B. (deel 1)
Van 2002 tot 2007 was ik kaderlid van de BUB (
www.belgischeunie.be). In die vijf jaar veranderde veel. Mijn verhaal.
De B.U.B. is opgericht in juli 2002, maar kent haar feitelijke ontstaan in het najaar van 2001 toen ik Hans Van de Cauter, thans voorzitter leerde kennen via het discussieforum van ... CD&V. Via Hans werd ik in contact gebracht met BPlus (
www.bplus.be), een drukkingsgroep voor een vernieuwd, federaal België. Binnen BPlus hebben zijn we, zeker na de "konfederalistische wending" van CD&V beginnen te ageren voor de oprichting van een probelgische partij. Informele contacten volgden elkaar op. De eerste partijvergadering - er was toen nog wel geen partij - vond plaats te Leuven, in het bijzijn van Alexander Thierens, Hans ik en - later - Tony Van de Calseyde (thans werkzaam binnen BPlus). Volgens Tony was het belangrijker om te werken aan een stevige koepelorganisatie (BPlus), maar Hans en ik vonden dat de tijd rijp was voor een partij. Via verscheidene internetfora poogden we onze argumentatie te verfijnen. Toen de BUB uiteindelijk werd opgericht - na een aantal pogingen van m.n. Hans om onze doelen of via Vivant of als "Vlaamse" tegenhanger van de CDH te verwezenlijken, was het juli 2003. We waren toen nog steeds met drie, informeel wel gesteund door Geoffroy Coomans (gemeenteraadslid Brussel voor de MR). Toch waren er ook jongeren die onze rangen vervoegden (nu wat heet jong, ik was zelf 21). Bij een vergadering in het najaar van 2002 waren er naast Hans, Alexander en ik, nu ook Bob Vangeel (thans lid OPEN VLD,
www.bobvangeel.tk) en Kim Roovers aanwezig (
http://kim-roovers.skynetblogs.be/). Ook Mevrouw Bianca Debaets (
www.biancadebaets.be), binnen CD&V een moedig tegenstander van confederalisme ontbrak niet op het appel. Toen ze hoorde dat we een partij gingen vormen (in de zin van deel te nemen aan de verkiezingen), haakte ze af. Ze vond acties tegen de N-VA (die toentertijd actie voerden met speelgoedautootjes, om de Waalse "diefstal" van een gezinsauto/jaar/Vlaams gezin) nuttiger en meende dat ons unitaristisch programma utopisch was. Op die bewuste vergadering merkte Antwerpenaar Jacques Deckers ook nog op dat we ernaar moesten streven dat elke provincie haar vlag moest buitenhangen, zoals in Zwitserland. Een ander lid, een West-Vlaming (de naam ontgaat mij) bleek dan weer eerder de partij te willen misbruiken om zijn eigen zaak (audio- en tv-apparatuur) te kunnen spijzen...
Meteen was de kern van de BUB gevormd, die eigenlijk vooral geconcentreerd was op de as Antwerpen-Brussel-Namen (en eigenlijk nooit écht van die as is kunnen wegraken). Voor Namen was de presidente Mevrouw Valérie Mosseray, toenmalige vriendin der voorzitter. De Antwerpse gelederen werden vervolledigd door Yann Verbeeck - jarenlang onze webmaster - en Cedric Vloemans. We hadden eigenlijk relatief weinig tijd tot de eerste federale verkiezingen en al snel viel het op hoe weinig aandacht de media schonk. Op giften mochten we bovendien ook niet rekenen, daar zorgde de wet op de partijfinanciering van 1989 wel voor. Hier ligt meteen de reden waarom BUB nooit is doorgebroken, maar - verblind door idealisme - kon en wilde ik die fatale onmogelijkheid nog niet zin. Wat waren nu de hoofdpunten waarmee we in 2003 na de kiezer zouden trekken? Volgens onze analyse kende België drie grote problemen: het sociaal-economische (oplossing: startinkomen voor iedere Belg); ten tweede: het institutionele (oplossing: behoud taalgemeenschappen en provinciale decentralisatie); ten derde: het taalkundige (oplossing: individuele tweetaligheid voor iedere Belg). Het is tot op heden mijn grote frustratie -en ik denk ook die van vele andere (ex-)leden dat we deze ideeën nooit op grote schaal hebben kunnen verspreiden.
Spijtig ook dat we zo weinig intellectuelen aantrokken, want van mensen als Guy Cleyman kan je veel zeggen, maar "intellectueel" hoort daar niet bij. Cleyman zou met ons in kartel gaan voor Oost-Vlaanderen, hij wilde zijn eigen micro-partij, de BEB behouden, en dus zou het in Oost-Vlaanderen BUB-BEB worden. Cleyman's filosofie was simpel: "den B E B" (spreek uit: B éééé B) was zijn "kind" en dat kind kon hij niet afstaan. En op die ene vergadering, voorjaar 2003 in Brussel, bleef hij maar doorgaan over het kartel ("zoals sp.a-spirit). Zijn medestanders, zoals Freddy Aelbrecht (als u iemand wil die geen zin zonder spellingsfouten kan schrijven, he's the man) en Guy Gustave Janssens (quote Cleyman:"nen hele goeie, kent héél veel van politiek ... maar ja een beetje oud he spijtig genoeg das waar") zetten epische discussies in over het inzamelen van handtekeningen. (om aan verkiezingen deel te nemen moet je een bepaald aantal handtekeningen per kieskring hebben): "ge moet aan de mensen vragen dat ze hunne pas tonen en dan hun handtekening copiëren" ), hun viscerale afkeer van internet en computers waren niet echt constructief te noemen. Die vergadering was echt surrealistisch: we hadden héél de pers uitgenodigd, maar niemand kwam opdagen. Op een bepaald moment rinkelde Hans' GSM: één journalist... En wij zaten daar maar, met een stuk of tien, vijftien man.
Maar nog voor de verkiezingen van 2003 hadden we een catastrofale fout gemaakt: via Hans hadden we de radikaal-rechtse Alain Mahiat binnengehaald, wiens ENIGE nuttige bijdrage OOIT voor de partij geweest is om te suggereren dat we niet BUB moesten zetten op de stemformulieren, maar BELG. UNIE-BUB. Maar als je weet dat bij hem de eenheid van België slechts strijdpunt 177 was (na de de-islamisering van Europa, de strijd tegen het internationaal marxisme en het inschrijven van het woord God in de Europese Grondwet), dan is het duidelijk dat hier hommeles van ging komen. Maar dat zou pas n�* de verkiezingen van 18 mei 2003 zijn...
http://www.politicsinfo.net/forum/ab...2-0-asc-0.html