[debbie]

Stilaan evolueren we naar het amerikaans model. Toch lijken de mensen het niet echt te beseffen of willen ze het gewoon niet zien? De haat en biitterheid zit te diep bij de meesten. De mensen zijn meer en meer bezig met hun eigen leven en staan niet meer stil bij hetgeen anderen overkomt, hoewel ze er morgen zelf de dupe van kunnen worden. De samenleving wordt elke dag harder.

Wie ziek wordt heeft pech, wie familiale problemen heeft moet zijn plan maar trekken, wie een ernstig ziek kind heeft moet dat maar naast zich neer leggen.... Dat is de huidige samenleving en het wordt steeds erger.

Ik heb hier ooit verteld over een vader wiens kleintje van 4 jaar aan terminale kanker leed. De laatste weken zaten de ouders hele nachten op om hun kind te helpen die zo veel pijn had. Een paar dagen na de dood van hun oogappel werd die man ontslagen, hij had te vaak verlof genomen.

Een alleenstaande moeder met een dochter die ernstige anorexia had moest maar gewoon een fulltime job zoeken. Geen begrip voor het feit dat haar dochter ernstig ziek was en met de dag achteruit ging.

Wie ziek is wordt binnenste buiten gekeerd en krijgt in heel wat gevallen te horen dat hij maar moet werken. Mensen worden geschorst van hun werkloosheidsuitkering en verliezen daarmee ook het recht op een leefloon.

Maar niemand ligt er wakker van. Nul-tolerantie heerst er, iedereen moet werken al zou hij op handen en voeten moeten kruipen naar zijn werk, al zou er thuis iemand van je dierbaren liggen te kreperen.

Het leven is er immers voor de winners, niet voor de loosers.