Oorspronkelijk geplaatst door Rudy Van Nespen
België maakt zogenaamd de zwaarste politieke crisis in jaren door.
Vlaanderen zou lijnrecht tegenover Wallonië staan... De situatie zou, zoals Tobback het verwoordde, 'uitzichtloos' zijn.
Sta mij toe om de opgeklopte media-hetze even tot de ware proporties terug te brengen en de zaken eens vanuit een ander oogpunt te bekijken.
Tenslotte, wat zijn de politici hier eigenlijk aan het doen, terwijl ze de gewone burger zand in de ogen strooien met welwillende medewerking van een op sensatie beluste pers?
Laat ons de zaken eens rustig op een rijtje zetten.
Yves Leterme heeft, onder druk van zijn kartelpartner - de separatistische N-VA - vastgehouden aan een hele reeks Vlaamse eisen, zonder ook maar te willen luisteren naar de verzuchtingen of de bezwaren van de Waalse partijen, waarmee hij uiteindelijk toch een regering wil vormen.
Hij kon zich namelijk geen gezichtsverlies veroorloven, net zomin als dat de Waalse partijen dat nu zouden kunnen.
Dus verzandde men uiteindelijk in een discussie die meer weg had van een loopgravenoorlog, dan van een formatieberaad.
Leterme deed in die omstandigheden het enige wat hij kon doen: zijn opdracht terug geven aan de koning.
De N-VA vond dit natuurlijk schitterend. Het partijtje beleeft nu natuurlijk haar 'moment de gloire'. Ze profileren zich graag als de sterke Vlaamse onderhandelaars, die elke 'redelijke eis' afgeschoten ziet worden door de Walen. Zij hebben echter steeds een plat separatistisch discours gehad en alle aanleidingen zijn goed om België te doen barsten. Deze formatieronde is voor hen de gedroomde kans om hun ultieme doel te bereiken. En, het moet gezegd, Bart De Wever speelt het enorm goed!
Alleen is het erg spijtig dat Leterme, die blijkbaar nog gelooft in zijn kansen van succesvol premier, zich gewillig voor het karretje laat spannen... Hij ziet niet dat hij door de machiavellistische De Wever politiek verkracht wordt. Dat zegt natuurlijk genoeg over Leterme en zijn politieke vaardigheden.
De andere partijen spelen het spel mee, want de malaise die nu ontstaan is, denken ze electoraal te kunnen uitbuiten. Ze beseffen goed dat ze de andere kant van België uiteindelijk niks verschuldigd zijn. Het enige dat nu nog telt, is electoraal beloond worden in hun eigen gewest. Daarvoor kunnen ze ruimschoots rekenen op de volle medewerking van de pers.
De pers smult, want de oplagen stijgen en de winsten uiteraard stijgen evenredig, telkens er zogenaamd een crisis ontstaat.
Harde standpunten worden luidkeels verkondigd aan beide zijden van de taalgrens, maar de moed om de juiste beslissingen te nemen ontbreekt.
Het gezegde 'kakelende kippen leggen geen eieren' lijkt hier perfect van toepassing.
Zijn er dan juiste beslissingen te nemen? Ik denk het wel.
Eerst en vooral moet men proberen om de gewenste staatshervorming te toetsen tegenover het algemeen belang van ALLE Belgen, niet enkel tegenover de inwoners van het eigen gewest.
Momenteel gebeurt dat niet en denkt men enkel aan de wenselijkheid voor het eigen electoraat.
Geraakt men er dan nog niet uit, dan moet men de bevolking laten spreken via een referendum met de simpele vraag: "Moet het Vlaamse gewest uit de Belgische federatie stappen, ja of neen?"
Dat vergt echter moed, moed die ontbreekt bij de politici.
Daarom krijgt U hier mijn voorspelling: er komt een nieuwe regering, waarschijnlijk een tripartite, waarbij veel in het geheim wordt afgesproken.
De regeringspartijen worden rijker, de staatshervorming blijkt een lachertje en het zal 'business as usual' zijn.
Een storm in een glas water dus...
Mijn handtekening onderaan zegt uiteindelijk genoeg.
|