Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Rene Artois
Weer een selectieve lezing van deze problematiek. In Nederland heeft de staat tijdig de mijnen kunnen omvormen in een succesvolle chemische onderneming (DSM). De belgische staat daarentegen heeft zolang ze kon de sociale en communautaire vrede afgekocht (met belastinggeld uiteraard). Daarom heeft men decennia te lang geld gepompt in het waalse staal en de limburgse mijnen in plaats van een reconversie van die sectoren. Het is dezelfde afkooppolitiek die door het wafelijzersysteem zorgde voor een hoop nutteloze bouwwerken (metro van Charleroi, bruggen zonder weg erover, een autostrade die midden in een veld stop, enz.). De belgische staat draagt hiervoor alle verantwoordelijkheid.
|
Je vergelijking met DSM loopt lichtjes mank, want dit bedrijf diversifieerde zijn activiteiten reeds in de jaren 20, door middel van de distributie van gas, kunstmestproductie en eerder al chemische activiteiten. De industriële revolutie had er nu eenmaal voor gezorgd dat in België veel zwaarder werd ingezet op koolmijnen en staalindustrie. Waar ik je wel gelijk in geef, is het feit dat de verdeel-en-heersstrategie van de toenmalige elite ervoor zorgde dat in België geen clusters werden gemaakt zoals DSM. Privé zijn er echter bedrijven zoals Solvay die eenzelfde parcours realiseren als DSM. Waar ik je ook gelijk in geef is dat in ons land de sociale vrede destijds is afgekocht en dat de staat (nodeloos) lang geld in de mijnen en de staalindustrie pompte. Feit was echter dat de reconversie er toen niet was (en in sommige gewesten nog altijd amper is omwille van o.m. historische vervuiling). Daarnaast, wat moest men doen? Het op een sociaal bloedbad laten aankomen? Wat de nutteloze misbaksels van de wafelijzerpolitiek betreft, daar geef ik je ook gelijk in; daarom dat ik een doorgedreven federalisme wil, zonder zulke misbaksels. Dat is ook waarvoor ik eerder al pleitte.