[AdrianHealey]

Niet zo heel lang geleden vroeg iemand me; als je democratie in 1 woord zou moeten omschrijven, wat zou het dan zijn? De keuze van dat woord leek mij - als rasechte voorstander van een radicale democratie - voor de hand. Onderdanigheid. Ik had ook 'macht' kunnen kiezen; verschillend woord, zelfde connotatie.

De vraag is. Waarom heb ik niet voor een positief woord gekozen? Vrijheid, bijvoorbeeld. Rechten. Om maar iets te zeggen. Omdat die woorden niet relevant zijn. Het zijn leuke bijkomstigheden. Maar dat is niet de kern van de zaak. Democratie draait rond macht. En rond onderdanigheid aan die macht. En vergeet het. Vergeet Hobbes zijn filosofisch-historische uitleg; je hebt daar niet voor gekozen. Het was geen vrijwillige afgave aan een soverein. Je moest.

Iemand die democratie verdedigt, spreekt nogal snel over de volkswil. Maar bestaat dat wel? 'de volkswil'? Het is een filosofisch-theorethische constructie, die in de praktijk nul en generlei waarde heeft. De enige volkswil die er in de waarneembare, werkbare werkelijkheid bestaat is een meerderheid van stemmen voor een concreet voorstel.

Als men daar een volkswil uit wil destilleren, dan doet men dat. Maar sta me toe daar sceptisch over te doen. Dat betekent echt niet dat daar - beleidsmatig - geen rekening mee gehouden moet worden. Het is mss niet datgene wat democrafanaten de volkswil plachten te noemen, het is wel het geen dat daar het dichtst bij in de buurt komt.

Maar waarom dient men dát te respecteren? Daarvoor gaan we even terug naar de titel. Fascisme is een ideologie die volgens vandale zweeft op 3 beginselen. Nationalistische, autoritaire en corporatieve. Het autoritaire is evident. Je moet je naar de wil van de meerderheid schikken, ook al ga je niet akkoord met het democratische beginsel. Het nationalistische is ook logisch. Het functioneert binnen staten. Het is altijd een staatsnationalistisch wapen om mensen zich aan de staat te binden en niet in opstand te laten komen. 'het is democratisch, dus het is goed.' Het corporatieve gaat over het feit dat elke staat een optelsom is van alle individuen, ongeacht hun status.

Democratie is fascisme. Want je moet gehoorzamen. Je hebt geen keus. Het alternatief is verhuizen. Je kan van Mussolini naar Hitler en terug. Probeer dát maar eens vrije keus te noemen.

Democratie is onderdanigheid, macht, verplichting en fascisme. Niets anders dan dat. Je moet je daar bij neerleggen. Wie dat niet doet, zal geweld ervaren. Niet echt het meest ethische aspect om te gehoorzamen, maar de waarheid nontheless.

Ik ben een fascist. Ik hou van democratie. Ik zal het verdedigen. Maar ik ben me bewust van zijn zwakheden. Hetis een autoritair beginsel en in de kern kan je niet en een liberaal en een democraat zijn. Het is ideologisch relevanter dat je en socialist en liberaal bent dan en democraat en liberaal. Het is een logische tegenstelling. Je kan nog zeggen dat je socialistisch ingesteld bent, maar het niet wilt verplichten op anderen. Het is onmogelijk om te zeggen dat je democratisch ingesteld bent, zonder de beslissingen te verplichten op anderen.

Maar waarom ben ik dan zo'n voorstander van democratie? En waarom verkies ik dat boven het liberalisme? Waarom het autoritaire aspect boven het vrije. Omdat ik geloof in een maatschappij die gemaakt moet worden. Ik geloof in een samenleving waarbij mensen anderen moeten kunnen verplichten zich aan bepaalde normen te houden, ook al gaan die normen in tegen de zogeheten natuurrechten. Die ik - overigens - ook niet veel meer vind dan pragmatische constructies. Ik geloof in een samenleving waarbij mensen de mogelijkheid moeten hebben anderen voor hen te laten werken. Daarom ijver ik daar niet voor. Maar de theorethische mogelijk moet bestaan. En die bestaat.

De reden waarom ik daarin geloof is simpel. Een mens is in weze een iets dat streeft naar de verwezelijkingen van de wensen die hij voor zichzelf voorop heeft gestelt. Zowel rationeel als irrationeel. Ik geloof echter niet dat mensen perse vies zijn van machtstoe-eigening. In het alternatief, een wereld waarbij er geen overheid is - en dus ook niet de verplichtende democratie - , is het mijn inziens veel eenvoudiger om macht over anderen toe te eigenen op een micro-sociaal vlak, daar waar nu iedereen min of meer - maar vooral min - zijn eigenheid kan behouden. Paradoxaal genoeg, moet hij - zonder vrije keuze - daardoor ook toestaan dat een deel van zijn vrijheid wordt ingeperkt. En een niet al te klein deel, ook. In plaats van machttoe-eigening proberen te ontwijken in een statenloze maatschappij, is het evidenter eraan toe te geven op zo'n manier dat je tenminste zeker bent dat je wordt lastig gevallen door een hele hoop mensen uit je omgeving. Blame them. Probeer ze democratisch te overtuigen van hun ongelijk.