Politics.be - Los bericht bekijken - Een opmerkelijk Frans artikel over belgië

kroa · 6 september 2007, 16:13

VERTAALD DOOR VERTAALMACHINE

luc broes vbmenu_register("postmenu_2906431", true);
Perm. Vertegenwoordiger VN

Geregistreerd: 30 augustus 2002
Berichten: 10.911

Een opmerkelijk Frans artikel over belgië
een zeldzaam artikel zonder nodeloze emoties in zonder scheldpartijen.

„ons land was een fout van de geschiedenis»
België: de scheur
Om het risico van de scheiding tussen Vlamingen en Walen te verzoeken, had België een federale Staat gekozen wegend, ingewikkeld maar geruststellend. Hij loopt niet meer. En de oplossingen naar voren gebracht om het te vervangen - onafhankelijkheid? autonomie? bondsstaat? - geven de duizeligheid…

Van onze speciale gezant, Claude Askolovitch

Men moet op het moment terugkomen waar hij heeft opgehouden met Belgisch te zijn. Hij had 17 jaar, kind van Oostende in kimono, die zijn zwarte riem ging voorbijgaan. „De alle jury was Franstalig, ik heb recht op geen enkele Vlaamse rechter gehad“, herinnert zich Jean-Marie Dedecker, vandaag senator en Vlaamse autonomiste. Maar u sprak Frans? vraagt men aan de zestigjarige kolos. „En dan? Ik had goed het recht van de sport in mijn taal afbreken!“ Vervolgens niettemin, heeft hij het wisselen gegeven: held van Belgische judo, nationale trainer tussen 1980 en 2000, uitvinder van een team koningin in Europa. Hij heeft, medailles, aan dit land aangeboden erover dat hem niets zei! Maar als men het duwt, draait hij aan de smerige boekhouding: „De Waalse pers bestookte me op het moment van de selecties opdat ik een absurd evenwicht eerbiedig. . . Maar 75% van de Belgische medailles is Vlaams.“
Tegelijkertijd joviaal en enthousiast, self-made liberale en libertaire, gunstige man voor het dalende huwelijk homo en van de belastingen, kleurrijk volks- en trots flamingant. „De Walen hebben de smaak van de inspanning verloren. Duizenden Fransen zullen alle dagen werken aan Courtrai, maar niet een Waal! Dank zij heel veel assistanat, subsidiëren wij hun achteruitgang. Beide jaar, biedt elke Vlaamse familie Volkswagen Polo aan aan elke Waalse familie!“

Zij vertelt hoe zij heeft opgehouden met Belgisch te zijn. Een puber blond, mooie plant erover worden in de jaren '80, die droevige boeken las over een ontgroend volk. De Vlamingen van voor, arm en minacht door de Franstalige bourgeoisie van Antwerpen, van Brugge en Gent. . . „Ik heb aan mijn ouders gezegd dat het onrechtvaardig was, dat ik niet meer in België geloofde, dat ons land een fout van de geschiedenis“ was, herinnert zich Marie-Roze Moorzwart. Armen ouders! Vriendelijk burgerlijk, gecontracteerde, Anversois christenen tweetalig, leidende papa van Alcatel, onderzoeker van de Chinese markten, een van de zeldzame Europeanen die door Peking worden erkend, en voor de internationale handel Koninklijk Adviseur: Belgen, zonder enige twijfel. Marie-Roze achter heeft ze gelaten, die zich van het gebaar doordrenken, Vlaams, pèlerinant aan de omloop van Yser, het monument aan de doden Vlaams van de Eerste Wereldoorlog. „Zij zijn gestorven omdat zij de orden van niet hun Franstalige officiers omvatten.“ AAN 37 jaar ex-juffrouwen Vlaanderen en jonge mama, is zij vandaag aan Vlaams Belang, de Vlaamse partij van uiterste rechterkant. De versie aan menselijk gezicht: eenvoudigweg onafhankelijkheids en vaag ultralibérale, niet fascistisch! „Mijn echtgenoot is cardioloog, hij is séparatiste, zoals de meerderheid van zijn collega's: dank zij heel veel verspillingen, kosten de zorgen vier keer duurder bij hen dan bij ons!“OAS_AD („Middle1“);
Hij herinnert zich moment waar hij Belgisch is niet meer geweest. Het was in 2004, wanneer hij in China met de prins erfgenaam Philippe is vertrokken, officiële handelsreiziger van de Belgische Staat. „De Chinezen hebben me gevraagd om te komen“, herinnert zich Chris Moorzwart, papa van Marie-Roze. Chris is paraplégique. AAN elke verplaatsing, vergezelt een lid van zijn familie het om zijn leunstoel te duwen die rolt. Het was de omloop van Marie-Roze. Het hof hoqueté. Moorzwart en zijn onwaardig meisje moesten op een afstand achtenswaardig blijven van Zijn Altesse, om elke foto te vermijden die schaadt. De reis heeft aan de klucht gericht, onder de geverbaasde ogen van de Chinezen. Het was dat, de monarchie, dit symbool zelfs van België? Deze kouwelijke prins, die een oude dienaar van het land vernedert? Chris heeft zijn rouw gedaan. Hij wacht op de scheiding. „Men kent zich niet meer, het is droevig, maar het is aldus. Nu zullen de Chinese delegaties het Vlaamse Parlement bezoeken. Zij weten wat. gebeurt“
Hij vermeldt vandaag waar hij Belgisch is niet meer geweest. Hij werd aan het federale Parlement afgevaardigd, en droeg de scheldwoorden niet meer flamingantes. Dan heeft Claude Eerdekens, socialistische voorzitter van de groep, in uitdaging gelanceerd: „Als u wilt dat Frankrijk zich in de deuren van Brussel, dan gaat-er bevindt. . .»Het was op 10 juli 1996. Elf jaar na, heeft Eerdekens, altijd afgevaardigd, niet zijn séparatiste adres verloochend. „De Vlamingen willen van ons onder-mannen in ons land doen. Zij hebben ongelijk, omdat wij ons niet eeuwig in een crisis zullen bevinden. Maar als zij voortduren om België te willen breken, dan zal men serieus in Frankrijk moeten denken! En ik kom ervan soms om het wenselijk achten dat men… er aankomt“OAS_AD („Middle3“);

Hij er heeft vol op wijze om niet meer Belgisch te zijn. OM twee uur van Parijs détricote een land dat, nog gehouden door duizend en een riens vastmaakt, die u verhinderen om te scheiden wanneer alles wordt beëindigd. De nationale schuld en de lening voor het huis. En die Brussel zal houden en de kinderen? En dat zullen zeggen Europa en de buren? En de herinneringen van de zomers in Oostende? „Belgian way oflife“, gezegd Wilfrid Maertens, 71 jaar, vroegere minister-president, een van de uitvinders van het bloedeloze federalisme. Is het voldoende? Natuurlijk niet. Maertens weet het. Hij is de laatste vertegenwoordiger van deze kundige Belgische elite in compromis, dat in Europa het subtiele evenwicht omzette dat aan het huis wordt geleerd. Maar het huis is niet meer een erover. Maertens kijkt naar zijn land met een verontwaardigde treurigheid. De politiek wordt pantalonnade. En de held van het stuk, is Yves Leterme, overwinnaar van de verkiezingen in Vlaanderen maar handelingsonbevoegde om een regering op te leiden, zijn onwaardige erfgenaam aan het hoofd van de democratie-christelijk. „Het is ik die het heb geduwd om een federale ambitie te hebben. Ik begin wroegingen te hebben.“

Lang Minister-President van Vlaanderen, Leterme in een onhoudbare houding wordt opgesloten. Hij wil de macht in Brussel om het te legen van zijn substantie. De minister-president worden die België - niet volkomen, niet déconstruira, zal men niet aan de koning, dit levende symbool, noch aan de vlag treffen. Maar een bondsstaat uitvinden waar de vrije Vlaamse vos rustig in de markteconomie zal rondlopen, zonder Wallonië dat per dertig jaar van crisis wordt geplombeerd… Leterme heeft niets van een dolle Vlaming. Hij heeft zich bij een kleine nationalistische partij aangesloten om zich een verkiezingsoverwinning te waarborgen. Maar hij ondersteunt de Standaard van Luik, club groot licht van de Franstaligen. Bedenkt men een Milosevic van Zagreb te dragen? Zijn vader is Waals. Ondervraagd aan de televisie Belg op de nationale lofzang, vergist hij zich en zingt „Marseillaise“. „Maar in onze familie zong men gemakkelijker „Marseillaise“ dat „Brabants“, men als dat werd opgeheven“, vertrouwt een nicht… toe Het is zo Belgisch, sympathieke surrealist en tegelijkertijd!
Maar de glimlach neemt niets aan de Vlaamse resolutie weg. Leterme verafschuwt de Walen niet. Maar hij ergert zich van de Waalse elites zeer, van de socialistische Partij, lang dominerend, die de achteruitgang in een geur van clientélisme vervolgens van financieel schandaal heeft vergezeld. Omgekocht, onaangepasten, handelingsonbevoegden om de mondialisering het hoofd te bieden. Deze minachting stimuleert een wil van onweerstaanbare scheiding. „En de Waalse economie, inzet voor zijn verantwoordelijkheden, zal zich slechts beter“ dragen erover, vult aan Rémi Vermeiren, gepensionneerde bankier, auteur, in 2005, van een verslag dat voor de economische splitsing van het land pleit. „Ik ben altijd Vlaamse autonomiste geweest, vertrouwt Vermeiren toe, die glimlacht. Maar ik heb op mijn pensioen gewacht om me publiekelijk uit te spreken. D.w.z heeft verrast. . .“ De economische rationaliteit ten dienste van culturele irrédentisme? De Belgische scheiding die is verkeerd in zijn banaliteit geruststelt, zolang het Vlaamse egoïsme aan de smaak acre van een vrijkoping.
Ontstaan in 1830, aarde getrokken in Nederland en voorzien door Engeland van een Duitse monarch van bloed, is België lang het voorrecht van de enige Franstaligen, meesters van de cultuur en de economie geweest. Wallonië van de mijnen en de ijzer-en staalindustrie is dan een wereldmogendheid. De Staat, de bourgeoisie, spreken de aristocratieën slechts Frans, in Wallonië en in Vlaanderen. Maar in de dorpen van het Noorden, smeden priesters nabij het volk een cultuur van weerstand. Het Nederlandse spreken wordt een sociale bewering. De Vlaamse beweging is ontstaan. Hij trekt zich uit de modder van de schijven van 1914-1918 uit, die door soldaten wordt gedragen, ervan overtuigd dat de prijs van het bloed hun de gelijkheid zal aanbieden.
Tegengesproken hoop. In 1940 misleidt strijdend Vlaanderen zich in de medewerking, overtuigd dat overwinnend Duitsland hem de onafhankelijkheid zal geven. De impregnatie fascisante van Vlaams Belang voort vloeit eruit. Maar de Vlaamse beweging is sterker dan zijn errances. Hij herleft na oorlog, gedragen door de demografie, het economische wonder. Miséreux wordt de meesters. Zij leven zich zowel in culturele slachtoffers als in economische draken, die deze tijd teruggeven, wordt industrieel Wallonië verjaagd. Alles keert om. In 1932 trokken de Vlamingen hun eerste universiteit. In 1968 verjagen zij de Franstaligen van fac van Leuven, aan de schreeuwen van «Wallen buiten !“, de Walen buiten! Een gebaar is nationaal, tussen moyenâgeuse trots - ah, de Vlaamse overwinning tegen het Franse leger in 1306 ontstaan! - en dolorisme victimaire - martyre van de soldaten flamingants van 1914-1918…
Aldus vervaardigen de volkeren zich, tussen wrevel en réinvention. De angst is bij de Franstaligen ontstaan. Om het meest ergste te vermijden, bevalt men van een federale, volle Staat van grendels en blokkage, die maar dragend van onbeweeglijkheid geruststellen. Wij zijn er. Hij loopt niet meer. Maar de onbekende die is angst aanjaagt. Onafhankelijkheid? Autonomie? Bondsstaat? Om van de blokkage, nog moet men dezelfde taal spreken weg te gaan. En België heeft de bruggen gesneden. Het geweld van de jaren '70 heeft plaats aan de onverschilligheid gedaan. De verdeling en de scheldwoorden getuigden hebben minstens een gemeenschappelijke ruimte. België s wordt in de vergetelheid van de andere gerustgesteld. Het federalisme heeft een monster geproduceerd. Twee vennootschappen die van feit zijn gescheiden. Twee publieke opinie, verdeelde politieke partijen, een regionale logica die de hele rest verjaagt. . „Ik kende mijn partners of mijn Franstalige tegenpartijen, herinnert zich Maertens. Voortaan bouwt iedereen zich van zijn kant. . .» Men wordt door zijne, voor zijne gekozen, en het andere deel van het land wordt als een hinder beleefd. De Belgische rechterkant, over het geheel genomen meerderheids, wordt aldus door de enige institutionele inzet verlamd. De slechtere tegenpartij van Leterme, Vlaamse Christendemocraat, is aldus Joe!lle Milquet, beschermt Waalse Christendemocraten!
In deze scheiding, alleen blijven bestaan de clichés. „De Vlamingen hebben een probleem van identiteit. Zij zijn slechts 6 miljoen, zij spreken een taal zonder internationale straling, terwijl wij aan onze Franse cultuur rug aan rug worden geplaatst. Wij zijn meer open, terwijl zij zich op zelf. opvouwen“ Aldus glimlacht Fadila Laanan, minister van de Cultuur van de regering van de Franse Gemeenschap. Niets is volkomen vals. Maar het is nauwelijks vriendelijker dan de sociale minachting van flamingants. Iedereen is de schoft van de andere en enkel zuiver is wanhopig.
„Zich voorstellen dat men zal zich scheiden, terwijl men bezig is om Europa te bouwen, is het een pathetische regressie“, woede Philippe Dutilleul. Deze journalist aan de Franstalige televisie had zijn landgenoten, december laatstleden, in een docu-fictie op het barsten van België gewekt. . . Hij pest tegen de mislukking van de beleidsmaatregelen „wie doen van de overpleistering in plaats van réinventer België. Ons land is rijk van zijn verscheidenheid en zijn ingewikkelde identiteit: het is wonderlijk niet nationalistisch te zijn. Het is deze lichtheid die onze vrijheid heeft gegarandeerd! En het is absurd alle dat per identitaires reflex te verliezen.“ Maar de tijd speelt tegen hem, met de fataliteit van een wedloop aan de scheiding zoals men aan de oorlog, per toestemming of verlaten stijgt.

„Nutteloos van romanticiser alle dat en om de vlaggen weg te gaan, moet men pragmatisch zijn en niet vrezen“, amuseert zich José Happart, zitten van het Waalse Parlement voor. Happart, in zijn jeugd, was oorlogs van de taal. Held van de slag van Fourons - een Franstalige gemeente die in een Vlaamse provincie wordt ingesloten - in de jaren '70, die in politiek aan PS is ingegaan, wil hij in Wallonië het equivalent van de Vlaamse beweging bouwen. „Maar ik word goed met de Vlamingen het eens. Zij weten waar zij gaan en ik eveneens.“ Dus de Waalse identiteit wekken en de in werking vennootschap in de bruutheid van de scheiding overhandigen. „Wij hebben eveneens onze geschiedenis, en zij is niet Frans. En wij eveneens kunnen ons economisch ontwikkelen, als wij ons aan de inspanning. forceren“ Vrij Vlaanderen, vrij Wallonië, in Europa van de gebieden. . Een zachte droom? De ernstige mensen, in België, volharden om te geloven dat alles zal zich rangschikken. Dat Leterme zal assagir. Dat hij, als Maertens in zijn tijd, van het statuut van Vlaamse leider aan die van Belgische staatsman zal voorbijgaan. Maar is België iets anders slechts een illusie geweest?

In zijn appartement van beau Brussel, een oude dame, bekent de adept van Mitsouko van Guerlain en van de Franse literatuur, voor zijn spijt van. Zij draagt een naam historische bellement: Antoinette oosten het meisje van Paul-Henri Spaak, de incarnatie zelfs van de Belgische Staat, minister-president in 1939, bestand in Londen, reconstructeur van zijn land na de oorlog en uitvinder van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. Antoinette was de zuster van Europa, het meisje van haar producent, erfgename van best van België. „Mijn vader heeft België voorgesteld, het is waar. Maar zijn België was alleen Franstalig. Men is aldus gegroeid. Mijn grootvader was naar Parijs voor de begrafenis van Zola gegaan. Hij streed voor onze aansluiting in Frankrijk… Vandaag ben ik trots erover.“
Het jonge meisje, Antoinette luisterden naar zijn ouders over de Vlamingen te spreken, deze zo buitenlandse, onleesbare landgenoten en dreigend. «Mijn vader geloofde het mogelijke compromis. Mijn moeder zei hem: „Jij zal zien, zij zullen daar“ het niet zijn zij stoppen dat gelijk had.» Aan de dood van zijn vader, heeft Antoinette zich tot het Voorhoofd van de Franstaligen, een partij van bescherming van de Brusselse Franstaligen verplicht. Zij is er altijd. Van de Europese droom aan de belegerde gemeenschap, is het de geschiedenis van een leven en een land.

Claude Askolovitch
De Nieuwe Waarnemer

6 september 2007, 16:13	#2
kroa Lokaal Raadslid Geregistreerd: 23 juni 2002 Berichten: 301	VERTAALD DOOR VERTAALMACHINE luc broes vbmenu_register("postmenu_2906431", true); Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 30 augustus 2002 Berichten: 10.911 Een opmerkelijk Frans artikel over belgië een zeldzaam artikel zonder nodeloze emoties in zonder scheldpartijen. „ons land was een fout van de geschiedenis» België: de scheur Om het risico van de scheiding tussen Vlamingen en Walen te verzoeken, had België een federale Staat gekozen wegend, ingewikkeld maar geruststellend. Hij loopt niet meer. En de oplossingen naar voren gebracht om het te vervangen - onafhankelijkheid? autonomie? bondsstaat? - geven de duizeligheid… Van onze speciale gezant, Claude Askolovitch Men moet op het moment terugkomen waar hij heeft opgehouden met Belgisch te zijn. Hij had 17 jaar, kind van Oostende in kimono, die zijn zwarte riem ging voorbijgaan. „De alle jury was Franstalig, ik heb recht op geen enkele Vlaamse rechter gehad“, herinnert zich Jean-Marie Dedecker, vandaag senator en Vlaamse autonomiste. Maar u sprak Frans? vraagt men aan de zestigjarige kolos. „En dan? Ik had goed het recht van de sport in mijn taal afbreken!“ Vervolgens niettemin, heeft hij het wisselen gegeven: held van Belgische judo, nationale trainer tussen 1980 en 2000, uitvinder van een team koningin in Europa. Hij heeft, medailles, aan dit land aangeboden erover dat hem niets zei! Maar als men het duwt, draait hij aan de smerige boekhouding: „De Waalse pers bestookte me op het moment van de selecties opdat ik een absurd evenwicht eerbiedig. . . Maar 75% van de Belgische medailles is Vlaams.“ Tegelijkertijd joviaal en enthousiast, self-made liberale en libertaire, gunstige man voor het dalende huwelijk homo en van de belastingen, kleurrijk volks- en trots flamingant. „De Walen hebben de smaak van de inspanning verloren. Duizenden Fransen zullen alle dagen werken aan Courtrai, maar niet een Waal! Dank zij heel veel assistanat, subsidiëren wij hun achteruitgang. Beide jaar, biedt elke Vlaamse familie Volkswagen Polo aan aan elke Waalse familie!“ Zij vertelt hoe zij heeft opgehouden met Belgisch te zijn. Een puber blond, mooie plant erover worden in de jaren '80, die droevige boeken las over een ontgroend volk. De Vlamingen van voor, arm en minacht door de Franstalige bourgeoisie van Antwerpen, van Brugge en Gent. . . „Ik heb aan mijn ouders gezegd dat het onrechtvaardig was, dat ik niet meer in België geloofde, dat ons land een fout van de geschiedenis“ was, herinnert zich Marie-Roze Moorzwart. Armen ouders! Vriendelijk burgerlijk, gecontracteerde, Anversois christenen tweetalig, leidende papa van Alcatel, onderzoeker van de Chinese markten, een van de zeldzame Europeanen die door Peking worden erkend, en voor de internationale handel Koninklijk Adviseur: Belgen, zonder enige twijfel. Marie-Roze achter heeft ze gelaten, die zich van het gebaar doordrenken, Vlaams, pèlerinant aan de omloop van Yser, het monument aan de doden Vlaams van de Eerste Wereldoorlog. „Zij zijn gestorven omdat zij de orden van niet hun Franstalige officiers omvatten.“ AAN 37 jaar ex-juffrouwen Vlaanderen en jonge mama, is zij vandaag aan Vlaams Belang, de Vlaamse partij van uiterste rechterkant. De versie aan menselijk gezicht: eenvoudigweg onafhankelijkheids en vaag ultralibérale, niet fascistisch! „Mijn echtgenoot is cardioloog, hij is séparatiste, zoals de meerderheid van zijn collega's: dank zij heel veel verspillingen, kosten de zorgen vier keer duurder bij hen dan bij ons!“OAS_AD („Middle1“); Hij herinnert zich moment waar hij Belgisch is niet meer geweest. Het was in 2004, wanneer hij in China met de prins erfgenaam Philippe is vertrokken, officiële handelsreiziger van de Belgische Staat. „De Chinezen hebben me gevraagd om te komen“, herinnert zich Chris Moorzwart, papa van Marie-Roze. Chris is paraplégique. AAN elke verplaatsing, vergezelt een lid van zijn familie het om zijn leunstoel te duwen die rolt. Het was de omloop van Marie-Roze. Het hof hoqueté. Moorzwart en zijn onwaardig meisje moesten op een afstand achtenswaardig blijven van Zijn Altesse, om elke foto te vermijden die schaadt. De reis heeft aan de klucht gericht, onder de geverbaasde ogen van de Chinezen. Het was dat, de monarchie, dit symbool zelfs van België? Deze kouwelijke prins, die een oude dienaar van het land vernedert? Chris heeft zijn rouw gedaan. Hij wacht op de scheiding. „Men kent zich niet meer, het is droevig, maar het is aldus. Nu zullen de Chinese delegaties het Vlaamse Parlement bezoeken. Zij weten wat. gebeurt“ Hij vermeldt vandaag waar hij Belgisch is niet meer geweest. Hij werd aan het federale Parlement afgevaardigd, en droeg de scheldwoorden niet meer flamingantes. Dan heeft Claude Eerdekens, socialistische voorzitter van de groep, in uitdaging gelanceerd: „Als u wilt dat Frankrijk zich in de deuren van Brussel, dan gaat-er bevindt. . .»Het was op 10 juli 1996. Elf jaar na, heeft Eerdekens, altijd afgevaardigd, niet zijn séparatiste adres verloochend. „De Vlamingen willen van ons onder-mannen in ons land doen. Zij hebben ongelijk, omdat wij ons niet eeuwig in een crisis zullen bevinden. Maar als zij voortduren om België te willen breken, dan zal men serieus in Frankrijk moeten denken! En ik kom ervan soms om het wenselijk achten dat men… er aankomt“OAS_AD („Middle3“); Hij er heeft vol op wijze om niet meer Belgisch te zijn. OM twee uur van Parijs détricote een land dat, nog gehouden door duizend en een riens vastmaakt, die u verhinderen om te scheiden wanneer alles wordt beëindigd. De nationale schuld en de lening voor het huis. En die Brussel zal houden en de kinderen? En dat zullen zeggen Europa en de buren? En de herinneringen van de zomers in Oostende? „Belgian way oflife“, gezegd Wilfrid Maertens, 71 jaar, vroegere minister-president, een van de uitvinders van het bloedeloze federalisme. Is het voldoende? Natuurlijk niet. Maertens weet het. Hij is de laatste vertegenwoordiger van deze kundige Belgische elite in compromis, dat in Europa het subtiele evenwicht omzette dat aan het huis wordt geleerd. Maar het huis is niet meer een erover. Maertens kijkt naar zijn land met een verontwaardigde treurigheid. De politiek wordt pantalonnade. En de held van het stuk, is Yves Leterme, overwinnaar van de verkiezingen in Vlaanderen maar handelingsonbevoegde om een regering op te leiden, zijn onwaardige erfgenaam aan het hoofd van de democratie-christelijk. „Het is ik die het heb geduwd om een federale ambitie te hebben. Ik begin wroegingen te hebben.“ Lang Minister-President van Vlaanderen, Leterme in een onhoudbare houding wordt opgesloten. Hij wil de macht in Brussel om het te legen van zijn substantie. De minister-president worden die België - niet volkomen, niet déconstruira, zal men niet aan de koning, dit levende symbool, noch aan de vlag treffen. Maar een bondsstaat uitvinden waar de vrije Vlaamse vos rustig in de markteconomie zal rondlopen, zonder Wallonië dat per dertig jaar van crisis wordt geplombeerd… Leterme heeft niets van een dolle Vlaming. Hij heeft zich bij een kleine nationalistische partij aangesloten om zich een verkiezingsoverwinning te waarborgen. Maar hij ondersteunt de Standaard van Luik, club groot licht van de Franstaligen. Bedenkt men een Milosevic van Zagreb te dragen? Zijn vader is Waals. Ondervraagd aan de televisie Belg op de nationale lofzang, vergist hij zich en zingt „Marseillaise“. „Maar in onze familie zong men gemakkelijker „Marseillaise“ dat „Brabants“, men als dat werd opgeheven“, vertrouwt een nicht… toe Het is zo Belgisch, sympathieke surrealist en tegelijkertijd! Maar de glimlach neemt niets aan de Vlaamse resolutie weg. Leterme verafschuwt de Walen niet. Maar hij ergert zich van de Waalse elites zeer, van de socialistische Partij, lang dominerend, die de achteruitgang in een geur van clientélisme vervolgens van financieel schandaal heeft vergezeld. Omgekocht, onaangepasten, handelingsonbevoegden om de mondialisering het hoofd te bieden. Deze minachting stimuleert een wil van onweerstaanbare scheiding. „En de Waalse economie, inzet voor zijn verantwoordelijkheden, zal zich slechts beter“ dragen erover, vult aan Rémi Vermeiren, gepensionneerde bankier, auteur, in 2005, van een verslag dat voor de economische splitsing van het land pleit. „Ik ben altijd Vlaamse autonomiste geweest, vertrouwt Vermeiren toe, die glimlacht. Maar ik heb op mijn pensioen gewacht om me publiekelijk uit te spreken. D.w.z heeft verrast. . .“ De economische rationaliteit ten dienste van culturele irrédentisme? De Belgische scheiding die is verkeerd in zijn banaliteit geruststelt, zolang het Vlaamse egoïsme aan de smaak acre van een vrijkoping. Ontstaan in 1830, aarde getrokken in Nederland en voorzien door Engeland van een Duitse monarch van bloed, is België lang het voorrecht van de enige Franstaligen, meesters van de cultuur en de economie geweest. Wallonië van de mijnen en de ijzer-en staalindustrie is dan een wereldmogendheid. De Staat, de bourgeoisie, spreken de aristocratieën slechts Frans, in Wallonië en in Vlaanderen. Maar in de dorpen van het Noorden, smeden priesters nabij het volk een cultuur van weerstand. Het Nederlandse spreken wordt een sociale bewering. De Vlaamse beweging is ontstaan. Hij trekt zich uit de modder van de schijven van 1914-1918 uit, die door soldaten wordt gedragen, ervan overtuigd dat de prijs van het bloed hun de gelijkheid zal aanbieden. Tegengesproken hoop. In 1940 misleidt strijdend Vlaanderen zich in de medewerking, overtuigd dat overwinnend Duitsland hem de onafhankelijkheid zal geven. De impregnatie fascisante van Vlaams Belang voort vloeit eruit. Maar de Vlaamse beweging is sterker dan zijn errances. Hij herleft na oorlog, gedragen door de demografie, het economische wonder. Miséreux wordt de meesters. Zij leven zich zowel in culturele slachtoffers als in economische draken, die deze tijd teruggeven, wordt industrieel Wallonië verjaagd. Alles keert om. In 1932 trokken de Vlamingen hun eerste universiteit. In 1968 verjagen zij de Franstaligen van fac van Leuven, aan de schreeuwen van «Wallen buiten* !“, de Walen buiten! Een gebaar is nationaal, tussen moyenâgeuse trots - ah, de Vlaamse overwinning tegen het Franse leger in 1306 ontstaan! - en dolorisme victimaire - martyre van de soldaten flamingants van 1914-1918… Aldus vervaardigen de volkeren zich, tussen wrevel en réinvention. De angst is bij de Franstaligen ontstaan. Om het meest ergste te vermijden, bevalt men van een federale, volle Staat van grendels en blokkage, die maar dragend van onbeweeglijkheid geruststellen. Wij zijn er. Hij loopt niet meer. Maar de onbekende die is angst aanjaagt. Onafhankelijkheid? Autonomie? Bondsstaat? Om van de blokkage, nog moet men dezelfde taal spreken weg te gaan. En België heeft de bruggen gesneden. Het geweld van de jaren '70 heeft plaats aan de onverschilligheid gedaan. De verdeling en de scheldwoorden getuigden hebben minstens een gemeenschappelijke ruimte. België s wordt in de vergetelheid van de andere gerustgesteld. Het federalisme heeft een monster geproduceerd. Twee vennootschappen die van feit zijn gescheiden. Twee publieke opinie, verdeelde politieke partijen, een regionale logica die de hele rest verjaagt. . „Ik kende mijn partners of mijn Franstalige tegenpartijen, herinnert zich Maertens. Voortaan bouwt iedereen zich van zijn kant. . .»* Men wordt door zijne, voor zijne gekozen, en het andere deel van het land wordt als een hinder beleefd. De Belgische rechterkant, over het geheel genomen meerderheids, wordt aldus door de enige institutionele inzet verlamd. De slechtere tegenpartij van Leterme, Vlaamse Christendemocraat, is aldus Joe!lle Milquet, beschermt Waalse Christendemocraten! In deze scheiding, alleen blijven bestaan de clichés. „De Vlamingen hebben een probleem van identiteit. Zij zijn slechts 6 miljoen, zij spreken een taal zonder internationale straling, terwijl wij aan onze Franse cultuur rug aan rug worden geplaatst. Wij zijn meer open, terwijl zij zich op zelf. opvouwen“ Aldus glimlacht Fadila Laanan, minister van de Cultuur van de regering van de Franse Gemeenschap. Niets is volkomen vals. Maar het is nauwelijks vriendelijker dan de sociale minachting van flamingants. Iedereen is de schoft van de andere en enkel zuiver is wanhopig. „Zich voorstellen dat men zal zich scheiden, terwijl men bezig is om Europa te bouwen, is het een pathetische regressie“, woede Philippe Dutilleul. Deze journalist aan de Franstalige televisie had zijn landgenoten, december laatstleden, in een docu-fictie op het barsten van België gewekt. . . Hij pest tegen de mislukking van de beleidsmaatregelen „wie doen van de overpleistering in plaats van réinventer België. Ons land is rijk van zijn verscheidenheid en zijn ingewikkelde identiteit: het is wonderlijk niet nationalistisch te zijn. Het is deze lichtheid die onze vrijheid heeft gegarandeerd! En het is absurd alle dat per identitaires reflex te verliezen.“ Maar de tijd speelt tegen hem, met de fataliteit van een wedloop aan de scheiding zoals men aan de oorlog, per toestemming of verlaten stijgt. „Nutteloos van romanticiser alle dat en om de vlaggen weg te gaan, moet men pragmatisch zijn en niet vrezen“, amuseert zich José Happart, zitten van het Waalse Parlement voor. Happart, in zijn jeugd, was oorlogs van de taal. Held van de slag van Fourons - een Franstalige gemeente die in een Vlaamse provincie wordt ingesloten - in de jaren '70, die in politiek aan PS is ingegaan, wil hij in Wallonië het equivalent van de Vlaamse beweging bouwen. „Maar ik word goed met de Vlamingen het eens. Zij weten waar zij gaan en ik eveneens.“ Dus de Waalse identiteit wekken en de in werking vennootschap in de bruutheid van de scheiding overhandigen. „Wij hebben eveneens onze geschiedenis, en zij is niet Frans. En wij eveneens kunnen ons economisch ontwikkelen, als wij ons aan de inspanning. forceren“ Vrij Vlaanderen, vrij Wallonië, in Europa van de gebieden. . Een zachte droom? De ernstige mensen, in België, volharden om te geloven dat alles zal zich rangschikken. Dat Leterme zal assagir. Dat hij, als Maertens in zijn tijd, van het statuut van Vlaamse leider aan die van Belgische staatsman zal voorbijgaan. Maar is België iets anders slechts een illusie geweest? In zijn appartement van beau Brussel, een oude dame, bekent de adept van Mitsouko van Guerlain en van de Franse literatuur, voor zijn spijt van. Zij draagt een naam historische bellement: Antoinette oosten het meisje van Paul-Henri Spaak, de incarnatie zelfs van de Belgische Staat, minister-president in 1939, bestand in Londen, reconstructeur van zijn land na de oorlog en uitvinder van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. Antoinette was de zuster van Europa, het meisje van haar producent, erfgename van best van België. „Mijn vader heeft België voorgesteld, het is waar. Maar zijn België was alleen Franstalig. Men is aldus gegroeid. Mijn grootvader was naar Parijs voor de begrafenis van Zola gegaan. Hij streed voor onze aansluiting in Frankrijk… Vandaag ben ik trots erover.“ Het jonge meisje, Antoinette luisterden naar zijn ouders over de Vlamingen te spreken, deze zo buitenlandse, onleesbare landgenoten en dreigend. «Mijn vader geloofde het mogelijke compromis. Mijn moeder zei hem: „Jij zal zien, zij zullen daar“ het niet zijn zij stoppen dat gelijk had.» Aan de dood van zijn vader, heeft Antoinette zich tot het Voorhoofd van de Franstaligen, een partij van bescherming van de Brusselse Franstaligen verplicht. Zij is er altijd. Van de Europese droom aan de belegerde gemeenschap, is het de geschiedenis van een leven en een land. Claude Askolovitch De Nieuwe Waarnemer