[1handclapping]

De delregeringen werken nochtans : er bestaat een ministerie van economische zaken in Vlaanderen, een werkgelegenheidsorganisatie,
een onderwijsministerie een ministerie voor milieuzaken, ontwikkelingssamenwerking zelfs buitenlandse zaken. Het aanslepen van onderhandelingen voor een federale regering veroorzaakt eigenlijk niets meer of minder dan dat de gewestelijke regeringen de facto meer bevoegdheden naar zich toe trekken. Er is immers altijd ergens een "grijze zone" tussen federale en locale bevoegdheden (het artikel dat die bevoegdheden moet afgrenzen is nog niet uitgewerkt), zoals er ook een grijze zone is tussen "lopende zaken" en "beleidsopties van een regering met meerderheid". Wart Quaden duidelijk meent, maar niet met zoveel woorden zegt is het typisch unitaristische adagio van "laat het communautair gehakketak rusten en stippel een economisch en sociaal beleid uit". Voor een dergelijk belied bestaat er momenteel nl. wel een Noord-Zuid meerderheid die het op korte termijn met elkaar eens kan worden.

Het probleem schijnt me eerder de politieke moed vinden die nodig is om op communautair gebied te doen wat gedaan moet worden. Bij de huidige onderhandelende partijen en bij de oppositie is er geen enkele verkozene die het land "onverwijld" wenst te splitsen. De splitsing van het land is momenteel slechts een slogan om de onderhandelaars in deze of gene richting te duwen.