Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
Dat was voor de katholieke (Franse!) bisschoppen helemaal geen probleem, daar de meeste onder hen vooreerst niet ultramontaans waren (daar nog steeds beïnvloed door de gallicaanse theorieën) en dan ook nog eens sterk geleid werden door de opvattingen van het liberaal katholicisme (een denkrichting die niet onmiddellijk op veel sympathie kon rekenen in Rome).
Daarenboven is het fout te denken dat de Nederlandse koning alleen maar de wind van voren kreeg door de katholieke hiërarchie. Ook van de protestantse kreeg hij het hard te verduren: hij was immers een verlicht vorst die de scheiding van Kerk en Staat duidelijk wou onderstrepen alsook de Kerken hun respectievelijke privileges uit het verleden ontnemen. De leidende Gereformeerde Kerk was daar niet voor te vinden, en ketterde Willem I dan ook de dieperik in. Ook menig lid van de katholieke elite (die niet het liberaal-katholicisme aanhingen) hoopten aanvankelijk dat de RKK haar oude privileges uit de tijd van het Oude Bestel zou terugkrijgen. Toen dit niet gebeurde, moest Willem I het ook ontgelden.
Ik minimaliseer niets, maar ik wens u duidelijk te maken dat u meerdere elementen niet opneemt in uw redenering. Dat de meeste bisschoppen in de zuidelijke Nederlanden Fransen waren en ook sterk Fransgezind waren, schijnt u een totaal onbelangrijk gegeven te zijn. Nochtans was dit een heel belangrijk element in de politieke strategie die bijvoorbeeld mgr. de Broglie voerde t.a.v. Willlem I en de Nederlandse staat.
|
Dat zal wel allemaal zijn wat u zegt,maar die protestantse hang naar relgieuze overheersing werd in het Zuiden ook zo aangevoeld. Mensen mochten die Hollanders hier niet. Ook hun mentaliteit was te calvinistisch. Er was wel degelijk een tweespalt op religeus vlak tussen Noord en Zuid, die uitdraaide op machtsverhoudingen. Men verstond mekaar niet en wantrouwde mekaar. Wellicht ook door pseudo-keizerkoster zoals Willem. Maar achter Willem stond zeker een politiek protestantse achterban die ook de viool wilde spelen in het Zuiden. En Willem poogde dit het protestants karakter van de Staat ook in het Zuiden ingang te doen vinden door zijn politiek. En dat werd hier niet geapprecieerd.
Ik herhaal nog eens Wikipedia
Wikipedia.
De Noord-Nederlandse conservatieven hadden er steeds voor geijverd dat alleen aanhangers van de vroegere (protestantse) staatskerk in de regering werden opgenomen, terwijl de Zuid-Nederlandse conservatieven ijverden voor het herstel van het rooms-katholicisme als staatsgodsdienst in België. Het toelaten van twee staatsgodsdiensten over het hele koninkrijk werd daarom door geen van beide aanvaard. Maar nog tot 1821 bleef de regering zelf gebruikmaken van het verzet van de rooms-Katholieke geestelijkheid om bij de benoeming van ambtenaren te zorgen voor het behoud van het Hollands-protestantse karakter van de staat.
Willem I zelf was een aanhanger van de Duits-Lutherse traditie van het Staatskirchentum, waarin de vorst het hoofd van de kerken was. Zo trachtte hij de katholieke Kerk los te weken van het gezag van Rome (o.m. door zelf bisschoppen te benoemen) en lokte hij een ware schoolstrijd uit toen hij in 1825 het vrije (katholieke) middelbare onderwijs afschafte. Aan de andere kant erkende hij dat zijn nieuwe land een overwegend katholieke natie was (3,8 miljoen katholieken tegenover slechts 1,2 miljoen protestanten) en trof hij voorbereidingen om een katholieke koning mogelijk te maken (cfr. supra).
Om de toekomstige priesters naar zijn hand te zetten en om ze een behoorlijke opleiding te geven, verplichtte hij de seminaristen eerst twee jaar lang les te volgen aan het Filosofische College te Leuven. Zijn weinig tactvolle ambtenaren kozen daarvoor het gebouw dat Jozef II voor een centraal seminarie had gebruikt.