Hieronder een deel van een tekst die ik schreef voor de volgende 'Witte Werf', over de rol van democratische waarden.
‘MULTICULTURALISME’ EN DEMOCRATIE: KRONIEK
VAN EEN MEMETISCH OFFENSIEF
(1) DE ‘MONOCULTURELE KERN’
Sinds de tweede wereldoorlog wordt onze samenleving bestookt met een salvo van politiek-correcte memes, die hun oorsprong vinden aan de overzijde van de Atlantische Oceaan. Het is buitengewoon interessant om te zien hoe die memes, de een na de ander en in logische volgorde, op ons toekomen, telkens nadat ze een aantal jaren tevoren in de USA zijn gelanceerd. De laatste nieuwkomers lijken ‘diversiteit’ mitsgaders de bijkomende ‘verrijking’ te zijn, gevolgd door de ‘quota’, waarover verderop meer.
Een sleutelmeme in dit hele pakket is het nepbegrip ‘multiculturele samenleving’. Op het proces tegen het Vlaams Blok stelde de openbare aanklager, dat het Vlaams Blok racistisch is omdat het de ‘multiculturele samenleving’ afwijst. Het zal blijkbaar niet lang meer duren, of je bent in overtreding wanneer je verzet pleegt tegen de door de politieke klasse verspreide memes.
Wij hebben reeds meermaals betoogd dat het pseudo-concept ‘multiculturele samenleving’ even contradictorisch is als het begrip ‘vierkante cirkel’. Cultuur is ten gronde het geheel van waarden, normen en inzichten, volgens dewelke mensen samenleven. Een samenleving is dus per definitie monocultureel. Je kan bijvoorbeeld geen samenleving hebben waarin je tegelijk wél en niet vrij mag spreken, waarin tegelijk wél en niet rechtsgelijkheid geldt tussen man en vrouw, waarin je tegelijk wél en niet thuis een schaap mag slachten. De cultuur van een samenleving kristalliseert zich voortdurend uit in rechtsregels, en die moeten per definitie éénduidig zijn.
Op verlichte momenten weten onze voogden dit ook wel. Op 3 december verscheen in De Morgen (p.2) een editoriaal van Yves Desmet onder de titel ‘De monoculturele kern’, waarin hij schrijft: “
Zelfs de grootste voorstanders van de multiculturele samenleving moeten erkennen dat er een niet-onderhandelbare monoculturele kern aan deze samenleving is, met name haar rechtsorde. Zij dient de rechten en vrijheden, vervat in de grondwet, te vrijwaren, zij heeft het monopolie op rechtsbedeling en op bestraffing van hen die de wet niet naleven”. Yves Desmet begint het dus min of meer te begrijpen. Maar toch maakt hij nog een fundamentele logische fout, door de rechtsorde als zodanig als de ‘monoculturele kern’ voor te stellen. De rechtsorde, en met name de democratische instellingen, kunnen niet beschouwd worden als een geïsoleerde monoliet temidden van een relativistische ‘multiculturele’ zee. De reden is simpel:
democratie en rechtsorde zijn maar bestaanbaar, in de mate dat zij door de mensen worden gewild. Democratische instuten kan men per definitie niet opleggen, want democratie vooronderstelt volkssoevereiniteit. Een in onveranderbare verdragen en wetten opgelegde ‘democratie’ is er geen. Wanneer democratie niet voldoende wordt gewild, verdwijnt ze gewoon: ze wordt vreedzaam weggestemd. Met name aan de democratie lippendienst bewijzende particratieën staan aan dit gevaar bloot, omdat ze de aantrekkelijkheid missen die van een authentieke democratie uitgaat. De paradox wordt bijvoorbeeld geïllustreerd door de nieuwe held van de media en de politiek-correcten, Abou Jahjah, die expliciet stelt dat hij de wetten naleeft, en dat waarden voor de rest geen rol spelen en moeten kunnen verschillen:"
waarden moeten kunnen verschillen, ook al zijn we allemaal Belg. De enige harde norm is de wet.." (De Standaard, 12 10 02). Jahjah heeft inderdaad andere, anti-democratische waarden. Jahjah wil een ‘islamitisch’ systeem invoeren dat niets met democratie te maken heeft: “
Wij willen een democratie gebaseerd op het islamitische sjoera-beginsel: de leider moet gekozen worden door de gemeenschap, zoals het in de tijd van de eerste kaliefen was” (De Standaard, 12 10 02). Deze ‘sjoera’ heeft echter niets met democratie te maken; dit systeem erkent de soevereiniteit van het volk niet. Vooreerst zijn er in een democratie geen onveranderlijke teksten: ook de grondwet is langs democratische weg veranderbaar. Volgens de sjoera zijn koran en soena onveranderlijk en eeuwig gegeven. En volgens de sjoera beslist de verkozen leider autonoom; hij
consulteert wel, maar wat het volk of de geraadpleegden zeggen heeft niet de minste bindende waarde (
www.ijtihad.org/shura.htm). De sjoera lijkt het best op het Hitleriaanse systeem, dat eveneens is gebaseerd op een verkozen leider die daarna wel consulteert doch autonoom handelt. Ook Hitler verwierp een democratisch systeem waarin het volk over specifieke aangelegenheden kon beslissen :”
Tegenover dit systeem staat de waarachtige Germaanse democratie, waarin de leider vrij wordt verkozen en dan de verplichting op zich neemt om voor zijn doen en laten volledig verantwoording af te leggen. In dit systeem beslist de meerderheid niet over specifieke vragen. Hier beslist de enkeling, die dan met zijn leven en zijn vermogen voor zijn beslissing instaat” (Mein Kampf, eerste deel, hoofdstuk 3).
Het volk is in de sjoera of de 'germaanse democratie' niet soeverein; het mag niet beslissen over specifieke vragen maar enkel de leider kiezen, die vervolgens vrijblijvend consulteert en dan autonoom beslist. In een democratie is het volk wél soeverein en beslist het desgewenst wel over specifieke vragen. Door de aanvaarding van onveranderlijke teksten is de sjoeria eigenlijk nog erger dan de 'germaanse democratie'.
Geen wonder dus dat Jahjah zegt dat waarden en normen geen rol spelen. Hij wil het democratische 'spel' formeel spelen, om de democratie af te schaffen en door de sjoera te vervangen. Wie de democratie wil handhaven, dient zeker naast de wet nog democratische waarden te huldigen die - zoals hierboven gezegd - zelf niet in wetten kunnen vatsgelegd worden. Misschien dat Yves Desmet in 2010 zal begrijpen dat de monoculturele kern logischerwijs ruimer is dan alleen maar de rechtsorde. Misschien.
...