Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door k9
De palestijnen konden in camp david kiezen tussen een slechte landverdeling van de west bank en gaza (in een 4tal grote stukken opgedeeld) geen ROR en geen controle over een deel van jerusalem of het verzet verderzetten en hopen op iets beter.
Moest israel wat meer hebben toegegeven en niet zo kopiig geweest had arafat misschien aanvaard. Maar ja zullen we nooit weten, de schuld echter louter op de palestijnen steken is verkeerd .
|
Alles is voor interpretatie vatbaar natuurlijk, maar volgens wat ik begreep was de deal toch het beste wat de Palestijnen ooit nog konden hebben. Alle oorlogen verloren, en toch een onafhankelijk Palestina in 96% van Gaza en Westbank. De 4 overige percent land (grote blokken nedezettingen die dicht bij de genzen van '67 staan) zouden dan deel uitmaken van Israel, en een stuk Israel (in de Negev) zou ter compensatie aan Palestina worden gegeven. Jeruzalem zou verdeeld worden in Oost (voor Palestina) en West (voor Israel), en zelfs de Tempelberg zou verdeeld worden, het lager stuk met de muur voor Israel, het bovenste gedeelte met de Moskee voor Palestina.
In een eerste instantie zou Palestina gedemilitariseerd zijn (zoals bijvoorbeeld de Dominicaanse republiek), maar de politie was wel bewapend door Israel. Dat zijn trouwens de wapens die ze de laatste drie jaar gebruiken om Israëli's te doden. En mocht heel de regio ooit in vrede leven en zich verder ontwikkelen, dan kan het na zoveel decennia alle kanten op, ook qua militaire mogelijkheden voor Palestina (mochten ze dat uit fierheid willen).
Arafat heeft geweigerd, en Clinton was hier echt boos om. Dat heeft hij in latere presentaties rond de wereld altijd volgehouden. Hier is een unieke kans (misschien dè unieke kans) gemist.
Tijdens een bezoek onlangs door oud-premier Barak uit Israel aan Indonesië vertelde de Indonesische President Megawati hem dat ze Arafat eens gevraagd heeft waarom hij het voorstel van Barak en Clinton toen heeft geweigerd.
Het antwoord van Arafat deed mijn haar rechtstaan. Hij zou haar gevraagd hebben waarom hij een definitief akkoord moest aanvaarden, terwijl hij ervan overtuigd is dat Israel over 50 jaat toch niet meer bestaat. Vertel dat maar aan de nabestaanden van de ondertussen 3000 doden in Israel en Palestina van de laatste drie jaar.
Die man staat nu dus reeds meer dan 40 jaar aan het hoofd van de Palestijnen. Je zou voor minder gek worden.