Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
[/left]
Niet alleen de administratie en leiding bediende zich uitsluitend van het Frans, ook de beveltaal was enkel en alleen het Frans. Nu waren er heel weinig eentalige eenheden, omdat de legerleiding heel bewust een spreiding betrachtte om aldus de gewestelijke rekrutering niet te laten leiden tot eentalige eenheden. Vrijwel vanaf het begin vroeg men vanuit Vlaamse kant juist die eentalige eenheden om ertoe te komen dat ook het Nederlands beveltaal kon worden. Dit werd evenwel afgewezen door de legerleiding. Later kwam het dit trouwens weer ter sprake in de Vlaamse Grievencommissie waar Lucien Jottrand de pleitbezorger werd van deze splitsing. Er kwam hoegenaamd geen verandering in de taalordening, daar de officieren en de hogere leiding in meerderheid gewoon ervan uitgingen dat de eentaligheid het beste middel was. Vlamingen hadden zich maar aan te passen, goed- of kwaadschiks. Het was, zoals de Franstalige historicus Wanty schreef, een "bilinguisme �* sens unique".
|
Als optimist kan je dit als een poging tot wederzijds begrip van de taal verstaan, maar bij flaminganten zit optimisme tussen de hielen.
Dat er verscheidene pogingen door de legerleiding afgewezen werden zal dan ook wel niet op het anti-Vlaams moeten gebaseerd worden maar op het feit dat ze een heilige schrik hadden van subversieve aktiviteiten tijdens de oorlog.