Toen mijn zoon een jaar of 14,15 was, had ik eens een gesprek met hem en enkele van zijn vrienden.
Ik zat daar zo:
Ze vertelden me dat ze, wanneer ze de stad ingingen (Brussel) met een groepje (goedgeklede en brave schoolkids) om te gaan shoppen, naar de film of een hamburger eten ergens, ze altijd konden verwachten lastiggevallen te worden.
Zo werden ze méér dan eens omringd door een bende allo's, die al hun materiaal opeisten: GSM, portefeuille, walkman of mp3: "Inleveren!".
Dagelijkse kost. Zo dagelijks zelfs, dat ze er zelf beschaamd om zijn. Ze vertellen het thuis niet eens meer, want bang dat ze dan niet meer buiten mogen.
Wat is hun afweer? Geen mooie nieuwe kleren meer aan op straat. GSM en portefeuille in sok verstoppen. Een oude gsm, model 'frigo' meenemen en die aanbieden met een triest gezicht. Een lege of bijna lege portemonnee op zak hebben.
Mijn zoon heeft ook eens, in de Brusselse Metro, een stomp gekregen van een verrijkende twintiger. Omdat hij een koptelefoon ophad vroeg hij "Wat wil je?" en er werd gewezen op zijn iPod. "Hier ermee". Mijn zoon had een natuurlijk afweergebaar: zijn arm schoot uit en hij riep "Raak me niet aan!".
Toen werd hij tegen een muur geduwd en mes tegen zijn keel. "Geef hier dat ding." Voorbijgangers liepen voorbij, het was zelfs spitsuur. Hij is erin geslaagd de mouw van een sterk uitziende vent vast te grijpen, en zich los te werken. De man was akkoord om het ritje in de Metro bij hem te blijven.
Dit soort dingen gebeurt dus constant, en ze vertellen het zelfs niet meer. Ook niet aan politie, die dus ongelooflijk magere statistieken heeft.
Het ellendige is dat de jeugd met dit soort geweld opgroeit, en eraan went.
Ergens ben ik wél blij dat mijn zoon toch gewoon zijn leventje leeft zoals hij dat wil, mét prachtige koptelefoon op als hij daar zin in heeft, en zich niet laat koejeneren.
Ik vind dat je de angst in de straten wel voelt.
