De traditionele Vlaamsnationalisten (Vlaamse Concentratie, Volksunie, NVA) komen voort uit de christendemocratie, die hen altijd als een soort verloren zoon is blijven beschouwen.
Met het huidige kartel tussen CD&V en NVA is dan ook schijnbaar een soort hereniging aan het groeien.
Ik stel vast dat:
- de jongere CD&V-mandatarissen én -kader vrij dicht bij de NVA-opvattingen inzake staatshervorming staan;
- de Belgicistische bejaarden binnen de CD&V geen echte invloed meer hebben;
- nogal wat CD&V'ers zichzelf evengoed in de NVA zien functioneren (en vice versa);
- nogal wat CD&V'ers blij zijn dat de NVA een aantal oneerbare formatiepistes afschiet, zodat zij zich daarbij kunnen aansluiten (bv. weigering van de federale kieskring);
- enkele CD&V'ers blijkbaar de oversteek naar de NVA dreigen te maken als hun partij zich tegen de verwachting nog eens tot een oneerbaar Belgisch compromis zou laten verleiden;
- een vooraanstaande CD&V'er van ACV-strekking openlijk zegt dat de CD&V het formatieberaad misschien moet opblazen (Luc Martens);
- Yves Leterme zeer sterk vasthoudt aan het kartel met de NVA, ook als dat zijn kansen op het premierschap sterk bedreigt;
- heel wat kiezers op 10 juni doelbewust op kandidaten van de twee partijen gestemd hebben;
- NVA-kiezers in Vlaams-Brabant op 10 juni op CD&V-kandidaten gestemd hebben.
Ter verdere documentatie verwijs ik ook naar diverse artikels in de pers van de voorbije dagen, bv. in De Morgen van 27 oktober (zie
CD&V zal niet buigen, tot spijt van de Belgicisten).
Mijn vraag is: mag worden verwacht dat beide partijen verder naar elkaar toegroeien, en op middellange termijn naar een integratie gaan, zodat hier een soort Forza Flandria ontstaat die het Vlaamse politieke landschap het volgende decennium gaat beheersen? En quid ACV?