Ik wil het één en ander rechtzetten.
Ik heb op de pvda site het artikel van de hand van de Turkse communisten gelezen.
Ik merk dat de pvda zonder kritische ingesteldheid zomaar de verwrongen kijk van de Turkse communisten overneemt.
De algemene toon van het artikel is: de pkk staat onder invloed van het VS-imperialisme en wordt als stormram gebruikt tegen de Turkse, Iraanse en Syrische staten.
Niet dus. De aangehaalde argumenten kunnen gemakkelijk ontkracht worden.
In het artikel wordt gesuggereerd dat de PJAK door de PKK opgericht is om, geheel volgens de directieven van Washington de gewapende strijd tegen het Iraanse regime aan te vatten.
De waarheid is anders. De PJAK is het product van een historie van Koerdische rebellie tegen de centrale regering in Iran. Nog voordat de PKK bestond en de Turkse Koerden in beweging waren, waren de Iraanse Koerden volop aan het strijden voor een eigen Koerdische staat. Vlak na WO II slaagden de Iraanse koerden onder leiding van de PDK-I en onder het goedkeurde oog van de Sovjets, erin om een eigen Koerdische staat, de republiek van Mahabad, op te richten. Iraanse repressie heeft er korte metten mee gemaakt. De Iraanse koerden hebben hun strijd nooit opgegeven en de afgelopen 60 jaar wordt gekenmerkt door rebellie, opstand en onderdrukking. Door zware vervolgingen werden de Koerden die aan het front stonden van de koerdische beweging verplicht om te vluchten. in de jaren negentig kwam een deel terecht in Kandil, een bergachtige streek in Noord-Irak, waar ook de PKK zich bevind als laatste toevluchtsoord. Natuurlijk zijn er contacten en samenwerking tussen de Iraanse Koerden en de PKK. De Iraanse Koerden hebben dan in 2004 PJAK opgericht om de weg van de PKK te volgen in Iran. De PJAK is dus niet iets dat in de context van Iran zomaar uit de lucht is komen vallen, maar is het product van een geschiedenis van rebellie van de Iraanse koerden. De PJAK is geen onderafdeling van de PKK maar een zusterorganisatie die de dezelfe waarden deelt: onafhankelijkheid en ontwikkeling van het koerdische volk.
In het artikel op de pvda-site staat verder ook dat een Koerd van Syrische afkomst pas benoemd is tot hoofd van de gewapende afdeling van de PKK. Mensen die niet op de hoogte zijn van de koerdische strijd kunnen er misschien geen knoop aan vast binden, maar de PKK is ook aanwezig in Syrisch koerdistan en geniet steun onder deze Koerden. Er zijn veel Syrische militanten in de Turks-koerdische PKK. De benoeming van de Syrische Bahoz tot hoofd van de HPG, de gewapende vleugel van de PKK, is daar een gevolg van.
De strijd van de PKK en diens leider Ocalan geniet steun, niet alleen van Turkse Koerden maar ook van Iraanse en Syrische koerden. Ook de Iraakse koerden doen mee. Sinds kort bestaat in Noord-Irak de partij PCDK die steun geeft aan de PKK. Kwatongen gaan ook hier beweren dat de PCDK een frontorganisatie is van de PKK. Dat is natuurlijk niet waar. Het zijn allen Noord-Iraakse Koerden die zich verbonden voelen met de strijd die de PKK levert. Maar ook buiten de PCDK geniet de PKK enige sympathie onder de Iraakse Koerden. Het is niet voor niks dat Iraaks-koerdische leiders Talabani en Barzani keer op keer op hameren dat ze niet gewapenderhand willen optreden tegen de PKK. Tuurlijk niet, hun basis is zich meer dan ooit van bewust dat die pkk-mannen hun volksgenoten zijn die een gerechtvaardigde strijd leveren tegen de Turkse overheersing en hierin best wel gesteund mogen worden.
In het artikel staat ook dat de PKK in Turkije een goederentrein aangevallen heeft die wapens bevatte en afkomstig waren van Iran en bedoelt waren voor Syrie. Hiermee wordt geopperd dat de PKK gehandeld heeft volgens de directieven van Washington. Dit voorval wordt hier verdraaid weergegeven. Nadat in 1998 Ocalan door de Syrische regering uit Syrie weggestuurd werd (Syrie werd toen door Turkije militair bedreigt, net zoals Noord-Irak vandaag), zijn de vriendschapsbanden tussen Turkije en Syrie terug aangehaald. Tot deze duo is ook Iran bijgetreden. Wat deze drie landen bijeen gebracht heeft is de Koerdische kwestie. Normaliter zijn de betrekkingen tussen deze landen niet goed, maar als het op de koerdische kwestie aankomt, vormen zij één front, een anti-koerdische front. De afgelopen jaren zijn er contacten geweest tussen deze drie landen met als product eensgezindheid om de Koerdische kwestie op een gemeenschappelijke militaire manier op te lossen. De koerden en dus ook niet de PKK hebben er absoluut geen voordelen bij om de illegale wapenhandel tussen Iran en Syrie toe te laten. Die wapens zijn bedoelt om op de Koerden te schieten. Boevendien heeft de HPG op 31 mei verklaard dat ze deze actie ondernomen hebben op basis van eigen inlichtingen en in het kader van hun eigen doelstellingen. Dat was nodig nadat in de Turkse pers geopperd werd dat de PKK gebruikt werd door de Amerikanen. Die Turkse pers staat er natuurlijk niet bij stil dat Turkije, Iran en Syrie een anti-koerd coalitie gesmeed hebben.
wat kan ik eigenlijk hieruit concluderen: eigenlijk iets positiefs!
Want het gevoel van samenhorigheid onder de koerden over verschillende landsgrenzen heen, staat vandaag op een historisch hoogtepunt. Vandaar dat de strijd van de PKK zowel in Syrie als in Iran aanslaat en daar navolging krijgt. Vandaar dat de Iraakse koerden sympathie hebben voor de guerillia's van de PKK.
Dat is positief want vandaag zien we de kiemen van pan-koerdisme wortel schieten, en dit is het enige wat op termijn kan leiden tot een onafhankelijke Koerdische staat.
En dit verklaart meteen ook de hysterie van de Turkse staat want die heeft heel goed begrepen wat voor historische ontwikkeling zich aan het voltrekken is.
Maar waarom hebben de Turkse communisten dan zo'n verwrongen kijk op de Koerdische zaak. Het is allszins positief dat ze wijzen op vrede en broederlijkheid tussen het Turkse en koerdische volk. Maar waarom verwerpen zij dan de koerdische aspiraties tot zelfbeschikking en weigeren zij de PKK en consoorten te erkennen als een gelegitimeerde uitdrukking hiervan. De reden is dat ook zij onder in vloed staan van het Kemalisme. Links in Turkije heeft Ataturk en diens kemalisme zich eigen gemaakt. Dit is een historische fout. Het is het kemalisme dat de Turkse en ook koerdische volk in de tang genomen heeft. Er is niks sociaals aan het Kemalisme. De grondslagen van het Kemalisme (en hiermee natuurlijk ook de grondslagen van de Turkse staat sinds 1923) is het ontkennen van het bestaan van etnische minderheden. voorts wordt ook alles wat dit Turks-nationalisme doorprikt, bv. de socialistische visie van de maatschappelijke breuklijn arbeid-kapitaal, zwaar onderdrukt en verboden. Heel lang mochten communistische partijen niet eens bestaan, en moesten ze in de illegaliteit opereren. En laat het net nu deze communisten zijn die zich het kemalisme eigen maken en dit proberen voor te stellen als de enige echte anti-imperialistische macht tegen het VS-imperialisme.
Dat de communisten onder zo'n felle druk staan in Turkije dat ze verwrongen ideen op na houden, tot daar toe, maar waarom neemt de PVDA hun visie zomaar over?
enkele links naar bronnen waarrond ik mijn betoog opgebouwd heb:
http://dozame.org/blog/2007/05/30/tu...iran-to-syria/
http://dozame.org/blog/2007/06/03/hp...-media-censor/
http://halwest.nl/readarticle.php?article_id=58
http://www.nytimes.com/2007/10/23/wo...=1&oref=slogin
http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/7068338.stm