Het VB begint nu elke dag meer het failliet in te zien van haar "alles of niks"-strategie. Zij staan al twintig jaar te roepen lang de zijlijn dat Vlaanderen onafhankelijk moest worden zonder enig gevolg. Iedereen lachte eens meewarig en men ging over tot de orde van de dag. Vandaag, na honderdzeventig dagen communautaire hoogspanning, blijft het VB aan diezelfde zijlijn staan en kijkt zelfs niemand nog op als ze voor de zoveelste keer de boedelscheiding uitroept.
De N-VA speelt zes jaar mee op politiek niveau en heeft via haar kartel een verregaande politieke radicalisering bij de Vlaamse partijen én de publieke opinie veroorzaakt, België op haar grondvesten doen daveren en de belgicistische Paarse regering naar huis gestuurd. Wie dat ontkent is ziende blind.
Er zal altijd een percentage Vlaamsgezinden zijn dat bij elke onderhandeling met franstaligen "verraad!" zal beginnen krijsen voor er een letter op papier staat, dat elke concessie op de absolute Vlaamse zuiverheid een fatwa waard acht en zich graag wentelt in meewarig zelfmedelijden over onderdrukking en kaakslag na kaakslag. Op die kiezers zal het VB altijd wel kunnen rekenen. Maar de Vlaamsgezinden die wel geloven in de geleidelijkheid en niet willen wachten op een "historisch toeval" om iets te bereiken beginnen wel te beseffen waar ze nu moeten zijn.
|