Eerst en vooral: ik als V-SB’er zal de PvdA in ieder geval het recht niet ontzeggen zich links te noemen. Uiteraard heb ik m’n bedenkingen over haar enthousiasme voor die door extreem-rechts georganiseerde belgicistische betoging, maar dat neemt niet weg dat de PvdA (bij mijn weten) nog steeds als doelstelling heeft om het kapitalisme te breken, het socialisme te bewerkstellingen, de arbeidende klasse als klasse tot leidende klasse te verheffen…
Correct me if I’m wrong. Uiteraard kan er over hun strategie en hun tactische manoeuvres daartoe gedebatteerd worden, maar zolang het “eerst de mensen, dan de winst” is, is het voor mij goed.
Ik kan wel begrijpen dat het voor sommigen enorm vermoeiend is om steeds weer die idiote beschuldigingen van links-belgicistische kant (Verdelen van de arbeidersklasse! Objectieve bondgenoten van VOKA!) te moeten ingaan en dat het ergens wel kan opluchten om “hen een koekje van eigen deeg te geven”, maar dat lijkt me niet productief. Uiteraard is het zinloos de PvdA zomaar in hetzelfde hokje als het Belgische regime, het VBO, rechts en extreem-rechts (de Eyskensen binnen de CD&V, de Herman de Croo’s bij de VLD, het FN, MR-FDF, cdH,…),… te steken. Al moet gezegd worden dat het leuk zou zijn mochten sommige PvdA’ers leren dat het evenmin productief is om hetzelfde te doen met de linkse flaminganten en VOKA, Unizo, N-VA,…
Maar eigenlijk schrijf ik dit omdat het leuk zou zijn mocht er eens één draad in dit subforum zijn die niet na vijf berichten resulteerde in een “V-SB is niet links!”-“Welles!”-“Nietes!”-spelletje verviel…
Soit, over de vraag waar de Belgische/Vlaamse SP blijft… Op dit ogenblik lijkt het inderdaad zo dat de PvdA de beste troeven in hand heeft: zij beschikt over voldoende personeel, heeft reeds enkele plaatselijke verkozenen op eigen houtje binnengehaald (nuja goed er is een plusje
) en beschikt van alle formaties ter linkerzijde van Groen! over de grootste naambekendheid. Maar of dit voldoende is om binnen afzienbare tijd (laat ons zeggen 2011, als er dan al verkiezingen zullen zijn) federale of regionale verkozenen te hebben, sta me toe dat ik daar eerder pessimistisch over ben. Zij heeft wel naambekendheid, maar volledig electoraal au sérieux genomen wordt zij ook nog niet. Zij komt amper in de media – al is zij van alle linkse formaties natuurlijk wel het meest prominent aanwezig. En – ik zou me bijna inhouden om het te zeggen, want we dreigen in een discussie te verzeilen die best in een andere draad,
die daarvoor speciaal is opgestart, thuishoort – op het communautaire vlak ontbeert ze het m.i. nog aan de nodige realiteitszin.
Maar laat ons wel wezen: het is haar gegund. Liever een links, belgicistisch parlementslid, dan een Geert Lambert, die ik hier maar voor het gemak het meest linkse Vlaamsgezinde parlementslid noem.
De vraag is natuurlijk ook: tegen welke prijs? Ook bij de SP is het niet helemaal een eenzijdig reuskleurig verhaal. Los van het feit dat zij (zowat?) volledig reformistisch geworden is , heeft zij binnen dat reformisme zeer zware concessies gedaan. Om maar iets opvallends te noemen: over uittreden uit de NAVO wordt niet meer gesproken; als de naam al valt dan gaat het over “een indringend openbaar debat over de taken en toekomst van de NAVO”. De keerzijde is dan weer dat een bepaalde graad van linksheid weer meer au sérieux genomen wordt in het publieke debat, dat het opgaan in het neoliberale Europaverhaal bvb. niet meer zo evident is,…
Het is aan de PvdA om te weten wat zij wil. De keuze om het SP-pad te volgen is in wezen ook eervol: het (mogelijk) zijn van een bouwsteen voor een uiteindelijk regimebrekende beweging, waarbij de
eigen radicaliteit mogelijk opgeofferd kan worden, is misschien ook een rol. De keuze om dat niet te doen, is dat evenzeer.