Oorspronkelijk geplaatst door svenforum
Omdat het voor aanhangers van een partij die nooit aan regeren toe zal komen, moeilijk is om zich voor te stellen welke verantwoordelijkheden dit met zich meebrengt, leg ik het kort even uit.
Democratie stoelt op compromissen tussen partijen. Tussen beide landsdelen, maar ook tussen West-Vlaanderen en Antwerpen of tussen Tsjechië en Slowakije voor mijn part, altijd zal een compromis gesloten worden.
Voor mensen die democratische principes niet begrijpen of gewoon naast zich neerleggen is compromis dan ook een vies woord.
Een compromis betekent niet dat men z'n standpunten moet opgeven. Doet men dit wel, dan wordt men afgemaakt door de achterban, zo eenvoudig is het. Toch moet men ook begrip (moeilijk woord, ik weet het) kunnen opbrengen voor de standpunten en deze met elkaar verzoenen. "Jij wil dit, ik wil dat, als we het zo doen, dan hebben we beiden hetgeen we willen. Volgend punt."
België werkt reeds lang via dit systeem. De Vlaamse Beweging (om zo maar een beweging te noemen) heeft via dit systeem bekomen dat Nederlands de tweede landstaal werd, dat bvb. aan de Gentse universiteit de lessen in het Nederlands gegeven werden, dat we een Egmontpact mogelijk werd, dat er een Vlaamse regering is ontstaan. Allemaal verwezenlijkingen die geleidelijk aan, goed doordacht, via een compromis tot stand kwamen.
Goed. Ik hoop dat je tot hier kon volgen. Nu wordt het ietwat moeilijker.
Voor de verkiezingen denken politici na (jawel, dit kunnen ze). Ze denken na over hun programma, hoe ze de kiezer voor zich kunnen winnen. Men belooft iets meer dan men kan verwezenlijken. Men weet namelijk dat men ooit een compromis zal moeten vormen, en een extremere positie is hierin altijd handig. Niet TE extreem natuurlijk, want dan maakt men zichzelf onmogelijk, of moet men "onder de lat door" en verloochent men de kiezer.
De CD&V-N.VA zijn democratische partijen en kennen deze regels door en door. Ik verwijt hen dat ze, puur om kiezers te lokken, hun communautaire eisen zodanig opgeklopt hebben, dat ze zichzelf onmogelijk maakten, en dat ze dit ook wisten (want staatshervorming betekent 2/3 meerderheid, wat ze met hun eisen onmogelijk konden bereiken). Dit is de kern van het probleem.
Aan de andere kant van de taalgrens net hetzelfde communautaire opbod, FDF op kop. Ook zij treffen schuld.
Om zichzelf mogelijk te maken, moeten ze onder de lat door, die ze voor zichzelf verdomd hoog gelegd hebben, iets wat ze niet aan hun kiezers uit kunnen leggen, dus wijzen ze jan en alleman met de vinger, om niet zelf de schuld op zich te moeten nemen. Het is verdomme zelfs zo ver gekomen dat ze de socialisten en de groenen smeken om hen te komen depanneren.
Vlaanderen moet meer bevoegdheden krijgen, en de geschiedenis leert ons, keer op keer, dat ze dit enkel en alleen via compromis kan krijgen. O, wat zou het makkelijk zijn om het compromis over boord te gooien.
Landen zonder compromis noemt men, inderdaad, een dictatuur.
|