[1handclapping]

Ik heb het gevoel dat we het verschil religiositeit/levensbeschouwing
eigenlijk aan het vertalen zijn met een tegenstelling Kerk/ethiek
& ook een beetje vergeten dat historisch gezien de "religie/kerk" eigenlijk
de totale maatschappij beheerste. In de bhoeddistische maatschappij
was er het klooster met diegenen die daar naar "verlichting" streefden
- de rest van de maatschappij had er eigenlijk maar zorg voor te dragen dat die mensen dat ongestoord verder konden zetten. De gelijkenis met
wat er in het westen aan godsdienst was was zo frappant dat een portugees frater er een duivelse samenzwering in zag.

Ik geloof niet dat men de "uiterlijkheden" en de "spirituele diepte" uit elkaar mag halen - dat is bijna als een mens verdelen in "lichaam" en "ziel". Zoiets als het bestaan of niet-bestaan van God of ook
de eindigheid of oneindigheid van het universum - allemaal misschien ooit bewijsbaar, intussen vind ik persoonlijk niet ter zake doende. Ons is een
zeer materiële wereld gegeven waarin wij op de volgens ons aangeleerde wijze "juist" proberen te ageren. Dat dit een rationeel proces is is
volgens mij een bijgeloof, maar we moeten er wel op los blijven rationaliseren.
Probeer maar bij jezelf door introspectie na te gaan..
Zo heb ik allerlei bijgelovigheden van mijn moeder geerfd :

ik vind het afgrijselijk als er binnen een regenscherm bveopend wordt
of er een paar schoenen op tafel gezet worden. De grootste hooror is het morsen van zout..
Aan de andere kant doet een ontmoeting met een zwarte kat mij niets
evenmin als het onder een ladder doorlopen..

Waarom ? Ik zou het echt niet kunnen zeggen.