Buiten alle factoren die je hierboven aankaart, vraag ik me af of degeneratie niet sowieso op natuurlijke wijze de uitkomst is van:
- een soort
- een uniek individu
Op populatieniveau worden er telkenmale dezelfde genen gekopieerd, gehercombineerd en dan weer gekopiëerd, enzoverder. Hoe vaker je dit proces herhaalt, hoe groter de kans op mutaties. Maar ook op afwijkingen of zelfs het vergaan van dit chromosoon of dat gen. (zie bv Y-chromosoom dat kleiner en kleiner wordt) Of zie ik het verkeerd?
Of is de kans op een positieve mutatie even groot als een negatieve? (Of zijn er gewoon veel meer mogelijkheden die een negatief/op korte termijn geen effect hebben ipv een positief, zoals ik veronderstel?)
Binnen een individu: Als je al geen gedegenereerd erfelijk materiaal ontvangen hebt is er nog het voortdurende proces van celvernieuwing. Ook telkens weer kopiëren dus (het is wat complexer natuurlijk, maar dat doet niet ter zake voor mijn stelling). Ook hier, hoe langer je leeft, hoe groter de kans op mutaties, waarvan kanker een voorbeeld is.
Dus, zijn we niet gedoemd, op heel lange termijn? (Tenzij de techniek daar een stokje voor steekt?)
__________________
Bedankt!
|