Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18
Buiten alle factoren die je hierboven aankaart, vraag ik me af of degeneratie niet sowieso op natuurlijke wijze de uitkomst is van:
- een soort
- een uniek individu
Op populatieniveau worden er telkenmale dezelfde genen gekopieerd, gehercombineerd en dan weer gekopiëerd, enzoverder. Hoe vaker je dit proces herhaalt, hoe groter de kans op mutaties. Maar ook op afwijkingen of zelfs het vergaan van dit chromosoon of dat gen. (zie bv Y-chromosoom dat kleiner en kleiner wordt) Of zie ik het verkeerd?
Of is de kans op een positieve mutatie even groot als een negatieve? (Of zijn er gewoon veel meer mogelijkheden die een negatief/op korte termijn geen effect hebben ipv een positief, zoals ik veronderstel?)
Binnen een individu: Als je al geen gedegenereerd erfelijk materiaal ontvangen hebt is er nog het voortdurende proces van celvernieuwing. Ook telkens weer kopiëren dus (het is wat complexer natuurlijk, maar dat doet niet ter zake voor mijn stelling). Ook hier, hoe langer je leeft, hoe groter de kans op mutaties, waarvan kanker een voorbeeld is.
Dus, zijn we niet gedoemd, op heel lange termijn? (Tenzij de techniek daar een stokje voor steekt?)
|
Alswe naar het dierenrijk kijken, zien we dat de voorplantingen bijna altijd binnen een beperkte groep gebeuren en enkel de slimste en/of sterkte van de soort zich voortplanten.
Maar ook in de overlevingskansen, zijn het binnen het dierenrijk enkel de gezonde, sterke en slimme dieren die de volwassenleeftijd halen.
Maar bij de mens halen eenheden die reeds kort na hun geboorte als voedseldier hadden dienen voor de hoger geplaaste dieren in devoedselketen, zelf zeer hoge leeftijden en planten zich dus eigenlijk onrechtmachtig voort.
Hierdoor worden de zwakke genen meer verspreid in plaatst van opgeruimt
De menselijke soort degedegenereerd dus idd, maar dit juist door zijn eigen egoisme.