[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Polle Tieker

Het verschaft zeer zeker meer achtergrond, maar op welke manier plukt de heersende klasse de vruchten van die privatiseringen, op welke manier houdt het de heersende klasse en de macht zelf méér in stand dan voor die privatiseringen?

Het feit dat de heersende klasse zich steeds kan handhaven en zelfs uitbreiden is daar een redelijk voor de hand liggend en openbaar teken van.

Soit, het kan (en het zal ook zeker) een uiting zijn van Boétisme.

Gaat het enkel om het geld dat verworven wordt bij de uitverkoop van het bedrijf of om iets anders? Vroeger hield de overheid toch ook zelf de touwtjes in handen? Welke activiteiten kunnen er uitgeplozen worden, maar worden dat beter niet voor de heersende klasse?

Ik denk dat je beter het overkoepelde beeld moet voorhouden. De heersende klasse, ik doel daar niet op politici. Ik doel op alle mensen die de macht hebben anderen via legale coërcie aan te tasten buiten hun wil om. Per definitie zijn die mensen verwoven met het politieke - daar komt het 'legale' aspect van. Maar dit kunnen even goed bedrijfsleiders zelf zijn. In de VS zien we dat heel goed: van lobbyen wordt daar geen geheim gemaakt en de meeste vertegenwoordigers worden er naar het parlement gestuurd met een resem 'koteletjes' die ze voor hun district moeten garanderen.

Het punt is dat dit liberaliseren redelijk productief is voor de staatsmacht en, ergo, voor de heersende klasse. De directe verantwoordelijkheid vervalt, de mensen die het leiden behoren nog steeds tot hun midden (vele benoemingen op dat niveau zijn, op dat niveau, politieke benoemingen, wat ook omgekeerd kan, zoals Leyman), en aan het wezen van de coërcie verandert niets: de sector in kwestie wordt gewoon tot aan de grond gereguleerd en gestandaardiseerd. In sé is dit niet meer dan normaal, vermits je uit een uitzonderlijke situatie komt van een genationaliseerde sector waar een bedrijf uit voortkomt dat plots 'eerlijk' moet kunnen functioneren tussen concurrenten en vanuit het standpunt van de werknemers van dat voormalig publiek bedrijf dan ook best te begrijpen. Maar de achterliggende structuur die zich openbaart is volgens mij niet meer dan het veranderen van het discours en enkele uiterlijke kenmerken maar in wezen gewoon een symptoom van wat zich reeds zo lange tijd aan het voltrekken is.