Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door roger verhiest
Het laatste is er over die dagen nog niet gezegd. Zo zag ik eens een documentaire over enkele russisiche kernduikboten die in de Caraïben opereerden in het kader van de "Mutual Assured Destruction" militaire politiek die er aan de twee kanten gevoerd werd,
op een cruciaal moment waren die duikboten alle contact met hun commando kwijt en konden de respectieve kapiteins zelf uitmaken of ze hun kernwapens zouden gebruiken of niet..
Een ander interssant aspect van dit conflict is wel hetgeen erna gebeurde : de Vietnamoorlog of het afstappen van het MAD principe : elke van de 2 koude Oorlogspelers kon in zijn invloedsfeer politiemacht spelen, zonder een mondiaal conflict uit te lokken.
|
Was dit laatste voordien dan ook al niet het geval?
De USSR heeft noch met haar interventies in Polen, Hongarije en Tsjechië en Polen opnieuw, noch met de inval in Afghanistan, een mondiaal conflict veroorzaakt.
En dit gegeven loopt gewoon door gedurende heel de Koude Oorlogsperiode.
En voor de VS en haar 'achtertuin' geldt net hetzelfde, en dit is eigenlijk onveranderd gebleven sinds het afkondigen van de Monrodoctrine in 1822. De VS heeft blijkbaar het recht om te interveniëren (soms openlijk, soms indirect) in Cuba (de Varkensbaai), Grenada, Nicaragua, El Salvador, Chili, Guatemala, Panama (verschillende keren in de laatste eeuw, Haïti (één keer om Aristide weer aan de macht te helpen, en dan nog eens om hem weer af te zetten
), ... En dit heeft ook allemaal niet echt gevolgen op mondiaal strategische evenwichten. De Cuba-crisis was een éénmalige uitzondering. De eerste keer sinds Teddy Roosevelt de Spanjaarden versloeg dat het absolute Amerikaanse machtsoverwicht over de hele western hemisphere enigszins bedreigd werd.