Ik denk dat mensen niet zozeer "werkonwilliug" zijn, maar eerder onrealistische voorstellingen hebben van wat werken inhoudt en wat ze daadwerkelijk voor de maatschappij kunnen betekenen. In de "Humo" van vandaag staat er weer eens een interessant artikel over armoede - het gaat over een gezin waarvan de vader op de kermis een autoscooter uitbaatte : hij was die installatie nog aan het afbetalen toen ze gestolen werd & sindsdien is hij werkloos met een torenhoge schuld, die gezien zijn toestand moeilijk aan te zuiveren valt.
Die man zijn probleem (en dat van zijn gezin) is duidelijk : hij bijt zich vast in zijn verleden en richt zich op niets anders dan op de droom om terug met een autoscooter op de kermis te gaan staan.
Hoeveel "werkonwilligen" zijn er niet, die effectief verkiezen van "in armoede" te blijven steken, dan om effectief hun leven "om den brode" om te gooien en van carrière te veranderen ? Aan de andere kant is het vanzelfsprekend ook zo dat vele idealisten ondanks honger en ontberingen hun ideaal vasthouden en uiteindeliujk iun hun opzet slagen. Wolfgang Amadeus Mozart is eigenlijk zo iemand : spijts alle tegenwerking en pogingen om van hem als slecht betaald hoveling uit te buiten heeft hij als zelfstandig kunstenaar grootse zaken kunnen verwezenlijken (het heeft hem overigens wars van de bestaande mythologie hierover geen windeieren gelegd).
Het verhaal in Humo bevestigde me overigens in mijn vermoeden dat vele armen, door omstandigheden niet van alle mogelijkheden gebruik maken om financiële tegemoetkomingen te krijgen en verder ook absoluut slecht begeleid worden..
De oorzaken hiervan zijn ook duidelijk : onvoldoende kiezers hebben effectief de wil om iets aan de toestand van de armen te verhelpen - vandaar dat er in de programma's van de politieke partijen nauwelijks iets over armoede te vinden is. De armen zelf staan zeer huiverig tegenover de notie van "hulp in de vorm van goede raad", wat zij (soms terecht)
aanvoelen als een soort paternalistische bemoeienis.
Ik geef graag toe dat ik mijn tijd veel liever vul met het werken als vrijwilliger met autisten, dan met het helpen van armen. Die autisten waar ik mee werk aanvaarden hulp met plezier ; armen zou ik eerst en vooral ervan moeten overtuigen dat ze in staat zijn of in staat gebracht moeten worden om zichzelf te behelpen.
Dat brengt me op het antwoord over "werkloosheidsvergoeding" - men zou die inderdaad kunnen en mogen korten in bedrag en tijd indien men in een adekwate begeleiding voorziet. Ik kan me voorstellen dat het werkloos laten van sommigen een goedkopere oplossing is & het geld van de belastingbetaler moet toch efficiënt en zo weining mogelijk worden uitgegeven is het niet ?
__________________
Tempo toleras
sed vero aperas
|